Αν μη τι άλλο, η σκηνή με τον ένστολο μαχαιροβγάλτη ελληνόμπατσο στην Κώ δεν θα μπορούσε παρά να μου θυμήσει τις πιο θλιβερές και μισητές στιγμές της εφηβείας μου. Ηλέκτρισε την απύθμενη αηδία μου για τη γαλανόλευκη και ό,τι αυτή συμβολίζει. Ωμή ελληνικη εμπειρία συσσωρευμένη μέσα μου. Ο ελληνας μπάτσος που μας σταματούσε παντού, ίδιος και απαράλλαχτος στο πέρασμα των χρόνων. Πόσο οικείες εικόνες στους Αλβανούς μετανάστες;! Καλώς βγήκε προς τα έξω η είδηση· αλλά όσες/οι σοκαρίστηκαν είναι απλώς υποκριτές ή ανίδεοι. Είναι η καθημερινότητα των μεταναστών και προσφύγων που έχουν την ατυχία να πέσουν στα χέρια του ένστολου προστάτη των ελληνων· από το υπόγειο του α.τ. Παλλήνης μέχρι τα κολαστήρια της Μυτιλήνης. Οι ρατσιστικές επιθέσεις στη Κω εμφανίζονται σαν μια παρεμβολή σκηνής από το παρελθόν των Αλβανών στην οδό Π. Ράλη μόνο που είναι χειρότερες, με αποκορύφωμα το αντιαλβανικό μένος του ελληνικου ρατσισμού το 2004.
Τέλη του ‘90. Υπ. Δικαιοσύνης των ελλήνων. Εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες στην ουρά 3 η ώρα το πρωί. Παγωνιά. Απερίγραπτη σωματική εξάντληση για να πάρεις 1 κωλόχαρτο με τη στρογγυλή σφραγίδα. Οργανωμένη κρατική κλοπή. Λεφτά σε δικηγόρους, λεφτά σε μπάτσους, λεφτά σε γιατρούς, λεφτά σε παράβολα. Ένα συστηματικό πλιάτσικο εις βάρος μας κοινωνικά αποδεκτό.
Όλες και όλοι πάνω στο πεζοδρόμιο. Με το πολύ σπρωξίδι χαλάγε η «σειρά» (αυτή η «γραμμή» που δείχνει με το μαχαίρι ο μπάτσος στην Κώ). Ξύλο στο ψαχνό. Απίστευτη εκτόνωση των μπάτσων: μπουνιές, φτύσιμο, μπόλικες δόσεις ρατσισμού και σεξισμού. Σατανικά γέλια έσκαγαν στα πρόσωπά τους με την ταπείνωση που πρόσφεραν απλόχερα στους Αλβανούς. Κλωτσιές στους πιτσιρικάδες και κλομπ στους γονείς μας. Ακόμα θυμάμαι το μαύρα σημάδια στα μπούτια της μάνας μου και τα δάκρυα της ντροπής της. Πέτρινα χρόνια για εκείνη που της μάθανε στο πετσί της τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία.
Ασύλληπτης έντασης αντιαλβανικό μίσος που πλέον έχει στραφεί στους μουσουλμάνους πρόσφυγες ως ξένα σώματα που έπεσαν στην ανάγκη των ελληνων.
Δεν πρόκειται για μιά σφαλιάρα, αλλά για την ολοκληρωτική απουσία κάθε ελπίδας που συνοδεύει την υπακοή στον «κυρίαρχο λαό» όπως τονίζει η αριστερά.
Ας το πάρουμε απόφαση· τα «ΝΑΙ» και τα «ΟΧΙ» είναι ελληνική υπόθεση και ως εκ τούτου δεν αφορούν εμάς. Στις ζωές μας δεν θα υπάρχει καμία απολύτως μεταρρύθμιση ή προόδος. Ίσως το μόνο σχέδιο που έχει αυτή η κυβέρνηση καιροσκόπων σαλτιμπάγκων είναι η ποικιλότροπη και βίαιη εκμετάλλευση των μουσουλμάνων προσφύγων. Εμείς, είμαστε εδώ για «να βάλουμε πλάτη» στα ελληνικα προβλήματα χάρη στην «ελληνοαλβανική φιλία». Τα υπόλοιπα είναι ψευδαίσθηση.
Το να ανήκεις σε μία γενιά που την έχουν ξεσκίσει σε όλες τις εκδοχές της ελληνικης καθημερινότητας, που μεγάλωσε βίαια στη δεκαετία ‘95 – ‘05 με συστηματικές εισβολές στην ατομική της αυτονομία από την ντόπια λαίλαπα, συνεπάγεται την αμείλικτη θέση σου μπροστά στο δίλημμα να διαλέξεις πλευρά: αφομοίωση και συντήρηση ή άρνηση και καταστροφή. Μια απόφαση που ο/η καθένας/μιά πρέπει να πάρει.
Η δεύτερη γενιά σε αντίθεση με εμάς, την πρώτη, επουδενί δε γεννήθηκε σε ένα κράτος που οι παροχές του είναι ισοδύναμα διαθέσιμες για την ίδια. Οι γονείς τους, επιβιώνοντας σε μιά χώρα καταραμένων κοσμοθεωριών, έγιναν δεξαμενή φτηνής και εκμεταλλεύσιμης εργασίας που, στην ελλαδα, αυτή η διαδικασία παίρνει μορφή κουλτούρας, και ως τέτοιοι έπαιξαν ζωτικό ρόλο στην οικοδομική ανάκαμψη ’90 – ‘00 για να ακολουθήσει η συνεχής αποστέρησή τους στην κατανομή στοιχειωδών δυνατοτήτων και ο αποκλεισμός από ένα σωρό κρατικά οφέλη με αναμφισβήτητα αντιαλβανικά χαρακτηριστικά. Η επιτομή του ελληνικου μεγαλείου. Τα μόνιμα ρατσιστικά βλέμματα πάνω στην πρώτη γενιά μεταναστών απαιτούν γρηγόρη ενσωμάτωση στην ελληνικη κανονικότητα και σιωπηλή αφομοίωση για να έρθει η αυθαίρετη επιβράβευση της δεύτερης γενιάς ως «ελληνόπουλων» από τους κατόχους μιάς ταυτότητας, μόνιμης πρωταγωνίστριας σκληρών βιωματικών διηγημάτων. Αηδία
Σ εμάς, τις/ους έφηβες/ους που δεν ξέραμε ελληνικά εκείνη τη δεκαετία, χλευαστικά σχόλια με χαιρέκακο ύφος από τον ψιλικατζή ή τον σουβλατζή της γειτονιάς (aka ελληνας βιοπαλαιστή) του τύπου «αδερφή, ε;», «πουτανάκι, ε;», «πουστράκι, ε;», «θέλεις τσιμπουκάκι;», σκιαγράφησαν οριστικά τον μέσο ελληνα στην συνείδησή μας. Ως παιδιά που εισέπρατταν τη βίαιη επιβεβαίωση των βλασταριών σας, αρνούμαστε μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό «ελληνοπουλα». Δεν είναι τιμή για εμάς, είναι τραύμα. Ούτε για τους γονείς μας που άκουγαν τις πικρές μας ιστορίες απομόνωσης και περιθωριοποίησης από το σχολείο είναι κολακευτικά.
Το ελληνικό μεγαλείο μας έκλεψε τα παιδικά μας όνειρα. Σε κάθε στιγμή των χρόνων που κύλησαν φρόντιζε να μας θυμίζει πως είμαστε αλλιώτικοι, περισσεύουμε και ζούμε εις βάρος του· σ´αυτό το τελευταίο μακάρι νά είχαν δίκιο. Η αποκατάσταση των ονείρων και των ζωών μας δεν θα έρθει με κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα που διαλαλεί υποσχέσεις για τους ελληνες πολίτες και στοχεύει στην ελληνορθόδοξη ψυχή τους.
Στο τέλος της αναμπουμπούλας, όσον αφορά την Κώ – και την κάθε Κώ, υπάρχουν πολλοί πρόσφυγες που ξεφεύγουν από την γραμμή με τη κιμωλία, και πολύς ρατσισμός σε κάθε σπιθαμή της ελλαδας. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κράτος ταΐζει και θα ταΐζει την πεινασμένη περηφάνια των καθωσπρέπει υπηκόων του.
Δεν υπάρχει ξεχρέωση και διαφυγή από αυτή τη κρίση, από αυτήν την αιώνια επανάληψη ταπεινώσεων, μέχρι να αποτεφρωθούν όλα. Θέλουμε να καταστρέψουμε και το τελευταίο απομεινάρι του κανονικοποιημένου ελληνικου ρατσισμού που, τώρα που η φούσκα του οικονομικού ονείρου σκάει στα χέρια του, πετάει στην άκρη τα προσφυγικά σώματα. Όπως το κράτος σας, δεν έχουμε σχέδιο, ούτε συγκεκριμένη τακτική. Τα συμφέροντα είναι προσωπικά και συλλογικά. Δρούμε ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις στην άθλια χώρα σας. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούμε την ειρήνη με τους συστηματικούς διώκτες μας διότι αυτό, για εμάς, σημαίνει να αφήσουμε τα πράγματα όπως ήταν. Ειρήνη σημαίνει να ευχόμαστε ότι μπορούμε να τα πάμε όλοι καλά μεταξύ μας γιατί όλες οι ζωές μετράνε, οπότε γιατί να το κάνουμε τόσο θέμα; Αλλά αν μάθαμε κάτι τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι η ανοχή, η κοινωνική ενσωμάτωση και το να γιορτάζουμε τη διαφορετικότητα δε μας πάνε πουθενά· τις περισσότερες φορές συγκαλύπτουν τους βασανιστές μας και παραβλέπουν τις αντιθέσεις.
Η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση αλβανών μεταναστών, στα τέλη του 2008, προκάλεσε εντυπωσιακό κλονισμό σε όσους ελληνες μας ρωτούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή τίνος το μέρος θα πάρουμε σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ «φιλοαμερικανικής Αλβανίας και φιλορωσικής ελλαδας». Τόσα χρόνια διάχυτου ρατσισμού και κοινωνικής πειθάρχησης είχαν αποτύχει παταγωδώς.
Δε θέλουμε τα σκατένια σας διαμερίσματα-στέγαστρα έμφυλης βίας ούτε τις άθλιες θέσεις εργασίας σας που παραπέμπουν σε σύγχρονη σκλαβιά. Φτύνουμε στις αξίες σας και σε ό,τι σας κάνει περήφανους. Σε αυτή ακριβώς την ιδεολογία των αιμόφυρτων βιωμάτων μας αρνούμαστε τις αξίες αυτού του λαού και εργαζόμαστε πυρετωδώς για τη διατήρηση του αγεφύρωτου ρήγματος με όσους βρίσκονται απέναντι. Το 2008 δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα. Η ελλαδα, σκοτώνοντας τα παιδιά της μας φώναξε σε ολους τους τόνους: ‘το μέλλον σας είναι λεηλατημένο.’
Στη Σκάλα Λακωνίας οι Πακιστανοί δεν έχουν καλύτερη τύχη. Η οργάνωση και η μεγάλη τους απεργία ήταν μονόδρομος. Το μέλλον τους είχε ήδη σαρωθεί. Εξαγωγή εργασίας με φρενήρεις ρυθμούς ακόμα κι όταν οι ίδιοι αποκλείονται από τον δημόσιο χώρο και τα προνόμια που παράγει η ίδια τους η δουλειά. Οι ελληνες παραγωγοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια θρασύτατη «άρνηση εργασίας». Φυσικά ως γνήσιοι ρατσιστές από τα γενοφασκια τους αδυνατούσαν να κατανοήσουν πως το πρόβλημα είναι οι ίδιοι.
Ας μην έχουμε αυταπάτες, εμείς οι μετανάτ(ρι)ες: ο ΣΥΡΙΖΑ, που με κάθε ευκαιρία ξερνάει υποσχέσεις για τον ελληνικό λαό, μας επιφυλάσσει ασύλληπτη βίαιη καταστολή. Δεν έχουμε απλώς τη συνέχεια του αυταρχικού κράτους, αλλά την ουσία του κράτους που θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον και τα δόντια του θα τα δείξει πρώτα σ´εμάς, τις ξένες. Έρχονται κατασχέσεις, εξώσεις και πλειστηριασμοί για τους ελληνες υπήκοους. Οι άγριοι κοινωνικοί κανιβαλισμοί εναντίον των προσφύγων, καθαγιασμένοι από την τηλεοπτική ευεργεσία των επίσημων οργάνων της εξουσίας που θα γαρνιριστούν με ψαλμωδίες για τα ‘δικαιώματα των ελλήνων φορολογουμένων’ και όσους αποδέχονται την αστική νομιμότητα, θα είναι η κύρια συνταγή του ελληνικού κράτους. Διαχρονικός αποδιοπομπαίος τράγος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, για την ηθική νομιμοποίηση ή κοινωνική απενοχοποίηση της κρατικής βίας που ελλοχεύει στο μέλλον, οι πρόσφυγες θα κατασπαραχτούν δημόσια, θα χρησιμοποιηθούν εργαλειακά για την συμμόρφωση των αυριανών επίδοξων αντιρρησιών, σε όλα τα επίπεδα.
Τα κέντρα κράτησης στις μεγάλες πόλεις ή υποδοχής στα νησιά είναι ένα κομμάτι της κοινωνικής αρένας όπου οι πειθήνιοι καταναλωτές και οι εφησυχασμένοι πολίτες θα είναι απλώς θεατές ενώ το μονοπώλιο της βίας το κατέχει το αριστερό κράτος των καιροσκόπων απατεώνων. Εντωμεταξύ, δεν ξεχνάμε τους ένστολους βασανιστές, με μόνιμα στραμμένο το μέτωπό τους προς εμάς σε κάθε πολιτική συγκυρία, ως γνήσιες δολοφονικές μηχανές του κεφαλαίου έτοιμες να σκοτώσουν με ευχαρίστηση όσες κι όσους αρνούνται να υποδεχθούν σιωπηλά την τροφή της αδικίας.
Σε όλα/ες τα αδέρφια και αδερφές μας που σιγοκάηκαν στα μπουντρούμια της ελλαδας.
Εκ νέου και για πάντα στις εξεγέρσεις των κολασμένων της ελλαδας· από τη σκάλα Λακωνίας ως την Αμυγδαλέζα.
Στους εκμεταλλευόμενους Αλβανούς· από την Αθήνα ως τα νησιά, και σε όσα τα βιώματά μάς πρόσφεραν στην προλεταριακή μνήμη.
Σε όσους και όσες χορεύουν κουβαλώντας τα φέρετρα των δολοφονημένων αδελφών και συντρόφ(ισσ)ών τους από την κτηνωδία των ελλήνων μπάτσων και βιαστών της ελληνικης επαρχίας.