Το μοτίβο ενός ελληνικού επαρχιώτικου σκανδάλου:
-συστηματική κακοποίηση για την οποία γνωρίζει όλο το χωριό
-το γεγονός αποκτά δημοσιότητα στα εθνικά μέσα
-το χωριό διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν γνώριζε τίποτα διακηρύσσοντας την ηθική του αντίθεση.
Τα αυτά φαίνεται να συνέβησαν στην περίπτωση του Β. Γιακουμάκη. Όπως κοινότοπα λέγεται, οι κοινωνίες της επαρχίας είναι κλειστές. Ξέρουνε να κρατάνε μυστικά και συχνά φέρονται εχθρικά ακόμα και σε μη ντόπιους έλληνες (προφανώς σε μη συγκρίσιμο βαθμό με τους/τις μετανάστριες/ες).
Η ενσωμάτωση των κρητών στην «κλειστή» τοπική κοινωνία δε πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε. Η λεβεντιά είναι ένας κώδικας που επιτρέπει την κυκλοφορία των αρρενωποτήτων εντός συνόρων με μεγάλη ευκολία. Γρήγορα γίνονται κομμάτι της τοπικής ζωής. Ενώ για την εξωτικοποίηση ιδιαίτερα της κρητικής λεβεντιάς είναι περιττό να μιλήσουμε. Όλο το έθνος αναρριγεί στην όψη της. Πέρα από αυτό ο επικεφαλής ήταν υιός κρητικού πολιτευτή…
Επιπλέον οι λεβέντες, ντόπιοι ή «μέτοικοι», επιτελούν έναν εξαιρετικό ρόλο στις μικρές κοινότητες. Οι ελληνικές κοινωνίες εξασκούν την ελληνική τους βία (σεξιστική, ομοφοβική, ρατσιστική, αντισημιτική κλπ) με δύο αρκετά διακριτούς τρόπους. Όταν διατελούν σε χαμηλή θερμοκρασία, ακολουθούν έναν αρκετά ορθολογικό καταμερισμό των λειτουργιών. Σε αυτές τις περιπτώσεις η βία εξασκείται από τις λεβέντικες αρρενωπότητες. Η ομοιογένεια επιτυγχάνεται με τις υπηρεσίες τους. Αυτό εξασφαλίζει στους τελευταίους τον σεβασμό ενώ στην περίπτωση των 8 κρητών, πολλά υλικά οφέλη, όπως την σίτιση και τη στέγαση.. «Στα τέως διευθυντικά στελέχη καταλογίζεται ότι ενώ ενημερώθηκαν από άλλους φοιτητές για το τι γινόταν, παραβαίνοντας το καθήκον τους δεν διερεύνησαν τις καταγγελίες, δεν τιμώρησαν την 8μελή κρητική ομάδα, όπως όφειλαν, αλλά ούτε γνωστοποίησαν στις αρχές -όπως είχαν χρέος- τα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα (επικίνδυνες σωματικές βλάβες, παράνομη παρακράτηση, παράνομη βία), αλλά προσπόρισαν στα μέλη της παράνομο όφελος σε βάρος του Δημοσίου, επιτρέποντάς τους στην πράξη να παραμείνουν οικότροφοι στην εστία της σχολής, απολαμβάνοντας δωρεάν στέγαση και διατροφή χωρίς να τις δικαιούνται, γιατί έπρεπε να είχαν αποβληθεί από την αρχή της φοίτησής τους.»
«Σε αντίθεση με τις σκανδαλωδώς ηπιότερες ποινές -όπως χαρακτηρίζονται- που αντιμετώπισαν κάποιες φορές οι Κρητικοί, στα βουλεύματα καταγράφεται σωρεία αυστηρών αποφάσεων που έβαλε η σχολή το διάστημα 2011-14 (αποβολές 3 ημερών ή και οριστικές) σε άλλους για ηπιότερα παραπτώματα (ρίψη τροφίμων από το παράθυρο του δωματίου, κατανάλωση αλκοόλ στα δωμάτια, παραβίαση ωραρίου, διανυκτέρευση εκτός σχολής χωρίς ενημέρωση της διεύθυνσης κ.λπ.).»[1]
Αντίθετα, στις υψηλές θερμοκρασίες μιλάμε για το πέρασμα σε κατάσταση όχλου, όπου τα άτομα λιώνουν σε ένα ελληνικό οργανικό όλο έτοιμο να καταβροχθίσει οτιδήποτε μη ελληνικό. Από την άλλη πρέπει να κατανοήσουμε ότι τέτοιου είδους σκάνδαλα είναι ζωτικής σχεδόν σημασίας για τις ελληνικές επαρχιακές κοινότητες. Λαμβάνοντας ως δεδομένο τις πλείστες φορές που οι έλληνες περάσανε σε κατάσταση όχλου, οργανώνοντας την από τα κάτω βία τους η οποία είναι αποδεδειγμένα τρομερά αποτελεσματική για την απονομή του «ελληνικού δικαίου», πρέπει να είμαστε καχύποπτες για την οποιαδήποτε αδράνεια των επαρχιακών κοινωνιών απέναντι σε συμβάντα τα οποία εκ των υστέρων καταδικάζουν.
(Toν Γιακουμάκη τον κρέμασαν από τον δεύτερο όροφο, τι περίμεναν οι σπουδαστές για να αντιδράσουν;) «Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης απασχόλησε την κοινή γνώμη στις 6 Φεβρουαρίου του 2015 όταν είχε χαθεί μυστηριωδώς απο την σχολή του στα Ιωάννινα. Άμεσα πολίτες και συμφοιτητές του κινητοποιήθηκαν για τον εντοπισμό του.»
«Οι πολίτες συνέδραμαν στην προσπάθεια και καλούσε την αστυνομία επισημαίνοντας πως είδαν κάποιο άτομο που του μοιάζει, κανένας δεν ήταν ο Γιακουμάκης.»[2]
Η καχυποψία μας μάς αναγκάζει να αναγνωρίσουμε αφενός την ποσότητα ηδονής που αντλεί η κοινότητα από την ένοχη συμμετοχή στο κουτσομπολιό, τη συμπόνια και το drama αποστροφής και της ηθικής κρίσης. Αφετέρου δύσκολα θα αρνηθούμε το πόσο η αίσθηση συνενοχής -στην οποία οδηγεί η σιωπή και αδράνεια αν δεν υπάρχει συνειδητά η επικρότηση του δράστη- συνεισφέρει στην συνοχή της κοινότητας.
Τα λεγόμενα σκάνδαλα συζητιούνται με ενοχές και φόβο εντός των οικογενειών. Η ελληνική οικογένεια ακόμα και αν καταδικάζει στο κυριακάτικο τραπέζι το οτιδήποτε, όσο κι αν μοιάζει να εναντιώνεται στην κοινότητα, εν τέλει φροντίζει όλα της τα μέλη να κοιτάξουνε τη δουλειά τους (βεβαιώνοντας για τους ακαθόριστους κινδύνους οποιασδήποτε κίνησης που θα διέτρεχαν τα μέλη της σε περίπτωση που αντιτίθονταν δημόσια στο «σκάνδαλο») αποκομίζοντας το όφελος παράλληλα ότι η γονεϊκή (πατρική) εξουσία θα επανεπιβεβαιωθεί, και ως γνωστόν επανάληψη μήτηρ μαθήσεως.
Και βέβαια δε χρειάζεται να μιλήσουμε για όσους θα τάχθηκαν υπέρ -και θα απόλαυσαν -της βίας εναντίον του Βαγγέλη Γιακουμάκη αλλά θα βρήκαν τα μέσα των κρητικών κάπως υπερβολικά.
Στην τελική τι έπρατταν οι τραμπούκοι πέρα από το να πραγματοποιούν τις μύχιες επιθυμίες της κοινότητάς τους. Αυτό δε σημαίνει ότι απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους ως ηθικοί ή φυσικοί αυτουργοί, από την άλλη η μικρή επαρχιακή κοινότητα της σχολής φέρει και αυτή μέρος της ηθικής αυτουργίας όσο κι αν προσποιείται το αντίθετο, αν δε φέρει δηλαδή και μερίδιο ευθύνης της φυσικής αυτουργίας αν θεωρήσουμε ότι μπορούσε να είχε αποτρέψει κάποια γεγονότα.
Smash your local mob, Join your local antifa!
Rambert
ΥΓ. Σπάνια δε οι θύτες συγχωρούν τα θύματά τους (βλ. τον βιασμό στην Αμάρυνθο το 2006), τι θα επακολουθούσε αν η υπόθεση του Βαγγέλη λάμβανε δημοσιότητα ενώ αυτός ήταν εν ζωή δε θέλουμε να το φανταστούμε.
[1] Κρέμασμα από τον β’ όροφο κτιρίου, κλείσιμο σε ντουλάπα, ξύρισμα με τη βία κάποια από τα βασανιστήρια στον Β. Γιακουμάκη – Γιος πολιτευτή ο αρχηγός των τραμπούκων, Αγώνας της Κρήτης, 04-07-2016. http://agonaskritis.gr/κρέμασμα-από-τον-β-όροφο-κτιρίου-κλεί/
[2] Η σύντομη ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, 4 Ιουνίου 2016, http://newpost.gr/ellada/538965/h-syntomh-zwh-kai-o-martyrikos-thanatos-toy-baggelh-giakoymakh