Ο Μάκης Βορίδης, νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, είναι σταμπαρισμένος ως φασίστας από τη φωτογραφία με το τσεκούρι στα φοιτητικά του χρόνια, όταν κυνηγούσε αριστερούς, αλλά και από τις ψηλές θέσεις που κατείχε σε εθνικιστικά κόμματα.[1] Εξάλλου, σε συνέντευξή του το 2002 είχε δηλώσει πως δε γνωρίζει αν τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ είναι ψεύτικα γιατί ο ίδιος δεν είναι… ιστορικός.[2] Μετά τον πρόσφατο διορισμό του σε υπουργική θέση, αρκετά δημοσιεύματα μετέφεραν τη δυσαρέσκεια δημοσιογράφων, κυβερνητικών παραγόντων του Ισραήλ αλλά και ελλήνων εβραίων για την υπουργοποίηση Βορίδη. Ο Βορίδης αντέδρασε με μια δημόσια ανακοίνωση, δηλώνοντας φιλο-Ισραηλινός και όχι αντισημίτης,[3] μια ατάκα για την οποία το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο τον προέτρεψε να ακολουθήσει με πράξεις. Σε μια δεύτερη ανακοίνωσή του λίγο αργότερα, ο Βορίδης ανακοίνωσε επίσκεψή του στο εβραϊκό μουσείο, μίλησε για τη μνήμη του Ολοκαυτώματος και ζήτησε συγγνώμη για το ότι στο παρελθόν «καλλιέργησε σχέσεις με αρνητές του Ολοκαυτώματος», ότι έκανε δηλαδή τριάντα χρόνια κακές παρέες.[4] Το να πούμε ότι οι δηλώσεις Βορίδη είναι υποκριτικές θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα εμπάθειας, την οποία δεν έχουμε καμία πρόθεση να κρύψουμε, ωστόσο υπάρχουν και τρεις απλοί λόγοι που δείχνουν ότι ο Μάκης Βορίδης μας πουλάει τρέλα.
Ένα πράγμα είναι η εξωτερική πολιτική και ένα τελείως διαφορετικό ο αντισημιτισμός!
Ο καθένας μπορεί να καταλάβει βέβαια ότι το πρώτο σκέλος της πρώτης δήλωσης Βορίδη στις 15 Ιουλίου – περί της θετικής του προκατάληψης για το Ισραήλ – σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει την αλήθεια του δεύτερου σκέλους της πρότασης –του ότι δεν είναι αντισημίτης – το οποίο είναι εξάλλου το υπό συζήτηση θέμα. Εξάλλου, από πλευράς Ισραήλ ή και από πλευράς των Ελλήνων Εβραίων, δεν τέθηκε ζήτημα εναντίον του Μάκη Βορίδη για το ότι «υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους» ή «ότι δεν βλέπει το Ισραήλ με καλό μάτι», αλλά υποστηρίχθηκαν εναντίον του κατηγορίες περί αντισημιτισμού. Ο υπουργός Μάκης Βορίδης, λοιπόν, προέβη στην κλασική ακροδεξιά ντρίπλα για να πείσει πως στην ουσία η φιλο-εβραϊκότητα είναι αυταπόδεικτη λόγω της όψιμης συμπάθειας του προς το ισραηλινό κράτος, ένας ισχυρισμός που δεν είναι καν σωστός με βάση την κοινή λογική μιας και όπως γνωρίζει ο καθένας οι εβραίοι της Ελλάδας (και οι περισσότεροι εβραίοι στον κόσμο γενικά) ζούνε εκτός του κράτους του Ισραήλ. Ο δε αντισημιτισμός συνιστά ένα ιδιαίτερο ρατσιστικό μίσος που κατευθύνεται προς τους εβραίους ενώ η συμπάθεια ή εχθρότητα προς το Ισραήλ –που μοιράζονται διάφοροι δεξιοί και πλέον και αριστεροί πολιτικοί στην Ελλάδα – έχει να κάνει με απόψεις γύρω από την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους και άρα με τα υπολογιζόμενα, από αυτούς, οφέλη γύρω από την ελληνο-ισραηλινή φιλία, συμμαχία, η οποία μάλιστα είναι πολύ πρόσφατη.[5] Τα κράτη, εξάλλου, δεν έχουν φιλίες ή έχθρες αλλά έχουν συμφέροντα και με βάση αυτά αλλάζουν και οι «φιλίες» ή οι «έχθρες» τους. Οι εβραίοι της Ελλάδας αλλά και του κόσμου, από την άλλη, έχουν μετρημένους φίλους και ανυπολόγιστους εχθρούς.
Για να σας αποδείξω ότι δεν είμαι αντισημίτης,
σας δηλώνω πως είμαι αντι-μουσουλμάνος
Πλην των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, τόσο μέσα από αυτό το περιοδικό όσο και εκτός, έχει τεθεί ξανά και ξανά τόσο το ζήτημα της ακροδεξιάς φιλο-ισραηλινής στροφής μετά το 2001.[6] Ποιο είναι αυτό; Είναι η περίπτωση των εθνικιστών των δυτικών χωρών που υποδύονται τους φίλους του Ισραήλ για να αντιμετωπίσουν τους «κακούς μουσουλμάνους» (είτε των ισλαμικών χωρών είτε κυρίως των μουσουλμάνων μεταναστών στη Δύση). Δηλώνουν δηλαδή τη φιλία τους με το Ισραήλ (ή γενικόλογα με τους εβραίους) για να ξεσπάσουν στους Άραβες ή τους μουσουλμάνους. Κάνουν δηλαδή το αντίστροφο από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι αριστεροί αντισημίτες αντι-ιμπεριαλιστές. Ενώ οι αριστεροί μας λένε ότι είτε θα είσαι φιλο-εβραίος είτε φιλο-μουσουλμάνος για να υποστηρίξουμε κάθε θεοκρατικό και αντιδραστικό κράτος ενάντια στο Ισραήλ, οι δεξιοί λοιπόν υποστηρίζουν ευκαιριακά το Ισραήλ για να τους κάνει τη «λάτζα» στη Μέση Ανατολή, αντιμετωπίζοντας τους μουσουλμάνους. Αυτή η εξίσου αντισημιτική και αντι-μουσουλμανική στάση των Ευρωπαίων δεξιών και αριστερών, βέβαια, ευτυχώς δεν ανατρέπεται μόνο από δικά μας κείμενα. Ανατρέπονται πολύ καλύτερα από τις πάμπολλες πρωτοβουλίες εβραϊκών και μουσουλμανικών οργανώσεων που βρίσκονται σε απόλυτη σύμπνοια και αλληλεγγύη μεταξύ τους[7] και μας δείχνουν πως οι μειονότητες στη χριστιανική Δύση έχουν πολύ καλά υπόψη το πως σκέφτονται για αυτές οι πλειοψηφίες και ότι, τέλος πάντων, τα συμφέροντά επιβίωσής τους ως μειονοτικών κοινοτήτων δεν θα πραγματωθούν αν ταυτιστούν με τα συμφέροντα της ατζέντας της εξωτερικής ή της μεταναστευτικής πολιτικής των δυτικών κρατών. Αυτό, εξάλλου, είναι ένα μάθημα που μας διδάσκει και το ίδιο το Ολοκαύτωμα. Πως κανένα φιλελεύθερο δυτικό κράτος δεν πρόσφερε άσυλο στους εβραίους την ύστατη στιγμή, την εποχή που οι εβραίοι χρειάζονταν αυτό το άσυλο πιο πολύ από τον οποιονδήποτε.[8] Οι αντι-μεταναστευτικές πολιτικές που ακόμα στηρίζει ο Βορίδης, ο «εθνικο-φιλελευθερισμός» (sic) που ακόμα υποστηρίζει, οι εκατοντάδες δηλώσεις του εναντίον μη-ελλήνων στο παρελθόν και στο παρόν ανήκουν στην ίδια μαγιά που ώθησε «παλιούς» ομο-ιδεάτες του να συνεργήσουν στο έγκλημα των εγκλημάτων, πολύ συχνά στοχοποιώντας ή και εξοντώνοντας και υποκείμενα που θεωρούνταν με κάθε έννοια «φυλετικά κατώτεροι» ή και απλώς «ξένοι».
Οι φασίστες, γενικά, είναι υπέρ των νεκρών εβραίων.
Μολονότι στην Ελλάδα έχουν παρελάσει μεγάλα φασιστοειδή τα τελευταία χρόνια από τα μνημεία και τις τελετές μνήμης του Ολοκαυτώματος, αυτό φυσικά και μόνο το τυπικό γεγονός δεν μείωσε καθόλου τον βαθιά ενσταλαγμένο αντισημιτισμό τους. Ο Βορίδης, για παράδειγμα, κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό πολύ πρόσφατα, μόλις το 2010-2012, όταν ήταν ξανά υπουργός και με αφορμή την υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ. Σε εκείνη την περίπτωση κατηγορήθηκε από τους συνεργάτες του Σαμπή Μιωνή πως έβγαλε το χαρτί της απόδοσης φταιξίματος στους «πλούσιους εβραίους» για την ελληνική κρίση –μια κατηγορία στην οποία –εδώ που τα λέμε- δεν θυμόμαστε να απάντησε και ποτέ.[9] Η απόδοση ευθυνών στους εβραίους για την κρίση είναι, φυσικά, ένα παμπάλαιο «πολιτικό» χαρτί που είχαν παίξει όλοι οι αντισημίτες της Ευρώπης με πρώτους διδάξαντες τους ναζί και το οποίο παίχτηκε αρκετά και μέσα στα πλαίσια της ελληνικής κρίσης από το 2010. Δεν ήταν φυσικά η πρώτη εμφάνιση αντισημιτισμού σε αυτή τη χώρα που η Anti-Defamation League με βάση έρευνες την κατατάσσει στις πλέον αντισημιτικές της Ευρώπης. Αλλά και χωρίς την ADL γνωρίζουμε το πλούσιο παρελθόν αντισημιτισμού στη χώρα που ζούμε.[10] Ε και με βάση όλα αυτά λέμε ότι το ντροπαλό «δεν είμαι αντισημίτης» (που ψέλλισαν ντροπαλά πολλοί έλληνες πολιτικοί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτή την κατηγορία από τη δεκαετία του 1920) όχι μόνο δεν αποτελούν κάποιου είδους ξεκαθάρισμα με αυτή την ντροπιαστική ελληνική παράδοση αλλά τη συνεπή αποσιώπηση και συνέχισή της.
Θα ήμασταν πολύ αφελείς, λοιπόν, για να πιστέψουμε ότι οι όψιμες λεκτικές απολογίες ενός αντισημίτη έχουν κάποιο αληθινό αντίκρισμα όταν τα μόνα πειστήρια με τα οποία συνοδεύονται είναι η όψιμη αγάπη του για το Ισραήλ τη στιγμή που (ω! του θαύματος) το ίδιο το ελληνικό κράτος πια συμμαχεί με το ισραηλινό, η δηλωμένη του αντι-μουσουλμανική, αντι-αραβική στάση και η γενικόλογη αναφορά του στη μνήμη των νεκρών εβραίων, την ίδια ώρα που οι ζωντανοί συνεχίζουν να τον κατηγορούν για αντισημιτισμό! Τα δύο πρώτα πειστήρια δείχνουν την ευκαιριακή σύμπλευση ή την ιδεολογική χρήση από πλευράς Βορίδη σε σχέση με την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, το τρίτο όμως δείχνει και το πώς ο ίδιος εργαλειοποιεί τη μνήμη του Ολοκαυτώματος ενώ συνέχιζε να ποντάρει άγρια και ως υπουργός το 2012 στις σύγχρονες πολιτικές χρήσεις του αντισημιτισμού.
Stepanyan TSP, 22.07.2019.
0151 – αντιφασιστικό περιοδικό ενάντια στην ελληνική πραγματικότητα
[1] Υπήρξε αρχηγός της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που ίδρυσε ο πρώην δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος, θέση στην οποία διαδέχτηκε τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Υπήρξε επίσης ιδρυτής και αρχηγός του Ελληνικού Μετώπου. Έπειτα, υπήρξε στέλεχος του κόμματος Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ο Βορίδης υπήρξε επίσης δικηγόρος των μελών της ένοπλης εθνικιστικής οργάνωσης Μέτωπο Απελευθέρωσης της Βορείου Ηπείρου.
[2] ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΡΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Χατζηγώγο και δημοσιεύθηκε στα φύλλα της 17ης και 18ης Ιουνίου 2002 της εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα». http://archive.fo/NIyhW
[3] «Είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης», ΕΦΣΥΝ, Δημήτρης Ψαρράς, 15.07.2019.
[4] Ο Βορίδης στο Εβραϊκό Μουσείο για να αποδείξει ότι δεν είναι αντισημίτης, Documento, 21.07.2019.
[5] Το ελληνικό κράτος είναι από τα τελευταία δυτικά κράτη που αναγνωρίσανε το κράτος του Ισραήλ, μόλις το 1990. Μέχρι τότε αλλά και στη συνέχεια, μέχρι το 2010 και την κρίση στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις με αφορμή την υπόθεση του Mavi Marmara, οι εχθρικές κινήσεις και δηλώσεις εκπροσώπων του ελληνικού κράτους απέναντι στο Ισραήλ ήταν πολύ συχνές και πολλές από αυτές μπορούν να βρεθούνε εύκολα με ένα απλό ψάξιμο.
[6] Βλ. ‘Περί Ισλαμοφασισμού’ Μια επιστολή του Cafe Morgenland sto Terminal119 (2006), αντιφασιστικό περιοδικό 0151 ενάντια στην ελληνική πραγματικότητα, τεύχος 4, Φεβρουάριος 2015, σελ. 6-11. Οι νέοι «φίλοι» του Ισραήλ. Ξαφνικός Φιλοσημιτικός Έρωτας της Ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Ιός της Ελευθεροτυπίας, 20.02.2005. How to Deal With Racist Leaders Who ‘Love’ Jews, Anshel Pfeffer, Haaretz, 19.09.2019.
[7] Τα παραδείγματα εβραϊκής και μουσουλμανικής αλληλεγγύης είναι πάρα πολλά. Από ανακοινώσεις και δωρεές που έχουν κάνει μουσουλμανικές ενώσεις στην Αγγλία και τη Γερμανία την τελευταία δεκαετία μέχρι και την πρόσφατη πανηγυρική ανακοίνωση του Κ.Ι.Σ.Ε. για την ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε πως μουσουλμάνοι ήταν αυτοί που βοήθησαν στην κατάσβεση της φωτιάς από τον εμπρησμό της Συναγωγής Χανίων και τη σύλληψη των δραστών το 2010. Από την άλλη, πολλά μέτρα ακόμα και στα σύγχρονα δυτικά κράτη, ας πούμε μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις κατά του Κόσερ και του Χαλάλ φαγητού βρίσκουν τις διακριτές μουσουλμανικές και εβραϊκές κοινότητες σε συμμαχία. Και όλα αυτά, βέβαια, δείχνουν πως παρά τη διαφορά των θρησκευτικών αυτών κοινοτήτων, υπάρχουν μεταξύ τους και πολλά κοινά συμφέροντα.
[8] Είναι ενδεικτικό ότι στο συνέδριο του Εβιάν πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1938, εκπρόσωποι 32 χωρών βρέθηκαν για να συζητήσουν το ζήτημα της μετανάστευσης των εβραίων της Ευρώπης. Κανένα κράτος πλην του Άγιου Δομίνικου δεν δέχτηκε εβραίους μετανάστες. Για περισσότερα βλέπε https://www.jewishvirtuallibrary.org/evian-conference
[9] ‘Αντισημιτισμός: Δεξιά, Αριστερά και Επαναστατικά’, Antifa Negative, τεύχος 1, Μάρτιος 2013, σελ. 50-61. Ειδικά για την υπόθεση Μιωνή βλ. σελ. 54.
[10] Δηλαδή την εκκαθάριση των εβραίων της Πελοποννήσου, μια σειρά πογκρόμ μέσα στον 19ο αιώνα, από την Αθήνα μέχρι την Κέρκυρα, μια σειρά σκληρών αντι-εβραϊκών μέτρων και πογκρόμ κατά των εβραίων της Θεσσαλονίκης (μην ξεχάσουμε και την «κατά λάθος» αλλά πολύ βολική πυρκαγιά του 1917!), μια συντριπτική απουσία συμπαράστασης στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος που αποτυπώνεται στο τεράστιο (86%) ποσοστό εξόντωσης του ελληνικού εβραϊσμού, την τεράστια λεηλασία και μη απόδοση των εβραϊκών περιουσιών εκ μέρους δοσίλογων, σιωπηλών κοινωνικών πλειοψηφιών και του ελληνικού κράτους, την απαλλαγή του Μέρτεν, τη συστηματική καλλιέργεια αντι-εβραϊκών αντιλήψεων αλλά και δράσεων εκ μέρους της (ακρο)δεξιάς, της (ακρο)αριστεράς, της Εκκλησίας και του Κράτους, την αθώωση Πλεύρη και το κανάκεμα κάθε αηδιαστικού αντισημίτη στην επικράτεια και χίλια δυο άλλα…