Πάντοτε πίστευα ότι έχω τις περισσότερες κακές ιστορίες με ταξί από κάθε άλλον Αντι-ναζί και αντι-ταξί μέχρι το κόκκαλο χωρίς μάλιστα το ένα να είναι άσχετο από το άλλο παρόλο που συχνά-πυκνά διάφοροι μου έλεγαν πως παντού υπάρχουν κακοί ‘επαγγελματίες’ αν και αυτοί δεν ήταν απλώς κακοί, αλλά ούτε και απλώς κακοί επαγγελματίες. Ήταν κάτι σαν ένας ξεχωριστός λαός, ή κάτι τέτοιο. Ο πρώην έλλην μετανάστης στη γερμανία και πάνω απ’ όλα πατριώτης στην Αθήνα που έλεγε για τους εβραίους πολιτικούς που τουμπανιάζουνε στους τάφους τους εκείνος ο κοκαλιάρης σαλονικιός που ‘χε θυμιατίσει το αμάξι του, και έβαζε διαπασών εκκλησιαστικό σταθμό, δημιουργώντας θρίλερ ατμόσφαιρα Ο άλλος ο τεράστιος, που από τα νεύρα του δεν μπορούσε να κάτσει στη θέση του οδηγού και ομολογούσε πως ευτυχώς που υπάρχει και η γυναίκα του για να τη βαράει και να εκτονώνεται -γιατί έχει πολλά νεύρα σήμερα- αμέτρητοι άλλοι, ρατσιστές, αντισημίτες, σεξιστές και κυρίως κάργα σεξιστές – σε κίτρινα αυτοκίνητα και τα άλλα, της Σαλονίκης, που ‘ναι σαν μπατσικά – όλοι αυτοί είχαν αφήσει μνήμες ανεξίτηλες. Σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, έλεγε ο Χ., που ‘ταν κι αυτός μετανάστης και ο γιος του δούλευε σαν ταρίφας στη Φρανκφούρτη στην ελλάδα τα ταξί δεν τα οδηγούν οι ξένοι αλλά οι ρατσιστές τι διάολο – ίσως φταίει, σκεφτόμουν, η μικροαστική τάξη που δεν μπορούσε να αφήσει αυτό τον κλάδο με την προνομιακή σχέση με τον καφέ και τον λεβιέ.
Καθώς μεγάλωνα, έβρισκα κι άλλους, πάρα πολλούς φίλους, με πάρα πολλές, κακές ιστορίες με ταρίφες Όλες αυτές οι ιστορίες τον Μάϊο του 2011 απλώς διπλασιάστηκαν. οι χιλιάδες ιστορίες βρήκαν άλλες τόσες εκείνο τον μήνα του πογκρόμ. Ο πουκαμισάτος 60άρης που ’χε το θάρρος να περάσει με ταχύτητα από τη βίλα αμαλίας χαιρετώντας μας ναζιστικά – και είχε την τύχη δυστυχώς, δέκα δεύτερα αργότερα να αποφύγει μια μετωπική σύγκρουση με νταλίκα ενώ έκανε ελιγμούς στην Αχαρνών για να αποφύγει τους βάρβαρους ήχους των μαδεριών πάνω στη μερσέντες του – ο 50άρης μουστακαλής που εκείνο το μεσημέρι στην πλατεία Αμερικής μπερδεύτηκε και μας φώναξε: «μπράβο, μπράβο ρε παιδιά! Αίμα! Να βγει αίμα απ’ τους μαύρους!» – τον δύστυχο τον είχε πιάσει το φανάρι και ήταν τρίτο αμάξι στη σειρά – ή ο Πειραιώτης, τι άνθρωπος -«έχω φίλους αλλοδαπούς ρε παιδιά», κλαιγόταν αργότερα- που απειλούσε στα Άγραφα τους ξένους ταρίφες ότι θα τους φέρει τα βοθρολύμματα στην πλατεία. Παρεξηγήσεις. Πολλοί απ’ αυτούς πιστεύανε στην τηλεόραση για το ποιος κάνει κουμάντο στους δρόμους πικρή και στερνή η γνώση της πραγματικότητας, με σπασμένα τζάμια, μύτες και καθρέφτες για αυτό χαμογελάω αν δεν γελάω όταν ακούω για αγώνες και διαμαρτυρίες ταξιτζήδων. αυτές οι λέξεις δίπλα-δίπλα. Contradictio in terminis. Θα το επιτρέψουμε φυσικά στη σκέψη μας, όταν οι ξένοι οδηγοί γίνουνε πλειοψηφία.