Ι. (συμβουλές από τον μπαμπά και τη μαμά)
Πριν λίγους μήνες είχα βρει δουλειά σε ένα σπίτι στους Αμπελόκηπους ως babysitter και πρόσεχα ένα τετράχρονο αγοράκι. Οι γονείς ήταν χωρισμένοι, το παιδί (ο Ν.) έμενε με τη μητέρα του κι ο πατέρας ήταν εκτός Αθηνών. Στην αρχή όλα κυλούσαν μια χαρά. Παίζαμε πάρα πολύ με τον Ν. κι έδειχνε μέρα με την μέρα να με εμπιστεύεται όλο και περισσότερο. Ένα απ’ τα αγαπημένα του παιχνίδια μάλιστα ήταν το θεατρικό παιχνίδι, στο οποίο προτιμούσε να υποδύεται γυναικείους χαρακτήρες. Ακόμα και στο παιχνίδι με κούκλες δηλαδή, προτιμούσε να παίρνει τις γυναικείες φιγούρες.
Όλα πήγαιναν καλά λοιπόν, μέχρι που μια μέρα ήρθε επίσκεψη ο πατέρας του Ν. και με κάλεσαν με τη μητέρα του να μιλήσουμε για κάποια “προβλήματα” που παρουσιάζει το παιδί τους… Το “πρόβλημα” γι’αυτούς ήταν ότι το παιδί δεν είχε αρκετά…αντρικά πρότυπα και γι’ αυτό προτιμούσε να παίζει με γυναικείους χαρακτήρες. Μου τόνισαν μάλιστα ότι, απ’ την στιγμή που είναι αγοράκι, πρέπει να του μάθω ότι αυτό δεν είναι σωστό (!) κι ότι όχι μόνο δεν θα παίζει γυναικείους ρόλους στο θεατρικό παιχνίδι, αλλά θα πρέπει κι από πάνω να του κάνω ασκήσεις για να γίνει η φωνή του πιο…αντρική! Δεν έπαιρναν φυσικά από λόγια, ούτε τους ενδιέφερε πόσο δυσάρεστο θα ήταν για τον γιο τους να του αποκλείσουν να κάνει και να είναι όπως θέλει. Αλλά μιας και με είχαν ανάγκη -είχαν αλλάξει ήδη πολλές babysitters, τους λόγους μπορείτε να τους φανταστείτε- κατάφερα στην αρχή να αρνηθώ χωρίς να φάω πόδι. Τελικά δεν έφτανε μόνο αυτό… αποφάσισε η μάνα να πάρει την κατάσταση στα χέρια της για να σώσει την αρρενωπότητα του γιου της. Μια μέρα με φώναξε για να μου πουν κάτι με τον Ν.• μου είπε ότι αποφάσισαν πως δεν είναι σωστό να παίζει ο Ν. με γυναικείες φιγούρες κι ότι από εδώ και πέρα θα παίζει μόνο με αντρικές.
Κόντρα στην κόντρα, δεν την άφησα να της περάσει και συμφωνήσαμε με τον Ν. να παίζουμε όπως πριν χωρίς να το λέμε στους γονείς του. Αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ, το έμαθε η μάνα κι έπαιξε νέα σειρά επεμβάσεων. Εκεί ακριβώς ήταν που φάνηκε η πρωτοπορία της ελληνίδας μάνας: “ας παίζει το παιδί όποιον χαρακτήρα θέλει, αλλά θα τους ονομάζετe όλους αντρικούς”! Έτσι πχ όταν παίζαμε τον βασιλιά των λιονταριών, ο Ν. θα μπορούσε να παίζει κανονικά τον χαρακτήρα της Νάλα όπως πριν, μόνο που πλέον θα ήταν… ο Νάλας.
Ακόμα κι αυτό δεν κράτησε πολύ και ξαναγυρίσαμε στους αυστηρά αντρικούς ρόλους. Η πίεση στο παιδί αυξήθηκε τόσο πολύ, που όποτε παίζαμε ήταν φοβισμένο μη τυχόν και μπερδευτεί και πιάσει καμία γυναικεία φιγούρα…Μάλιστα, όποτε τυχόν γινόταν αυτό, άρχισε να κατηγορεί τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά. Το τελειωτικό χτύπημα το έδωσε ο πατέρας λίγο καιρό μετά, όταν πρότεινε να ξεκινήσει ο Ν. πολεμικές τέχνες για να νιώσει ακόμα πιο… άντρας. Ε, κάπου εκεί κι οι δικές μου αντοχές εξαντλήθηκαν, τους ζήτησα συγγνώμη, τους είπα ότι δεν ξέρω πως να κάνω “σωστούς άντρες” και παραιτήθηκα.
ΙΙ. (συμβουλές από την κρατική ασφάλεια Πατρών)
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που μου συνέβη το καλοκαίρι του 2013, ενώ ήμουν μαθητής. Ήταν η περίοδος που η χα είχε μπει στη βουλή κι έκανε αρκετά συχνά εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις σε πλατείες κι ομιλίες σε ξενοδοχεία και πολιτιστικούς χώρους για να συσπειρώσει καινούργιο κόσμο (ε, στην πάτρα δεν ήταν και δύσκολο…έπαιζαν έτσι κι αλλιώς αρκετοί πατριώτες και ρατσιστές που είχαν θέμα με τους μετανάστες που έμεναν απ’ τις αρχές του 2000 σε camps κοντά στην πόλη• ανά περιόδους φτιάχνονταν μάλιστα και διάφορες επιτροπές κατοίκων). Οι συγκεντρώσεις αυτές βέβαια δεν έμεναν αναπάντητες• κάθε φορά έπαιζε αντισυγκέντρωση και φυσικά κάθε φορά έπαιζαν αρκετά δεσίματα. Εκείνες τις μέρες λοιπόν, κανονίζουν μία εκδήλωση στο ξενοδοχείο palace με ομιλητή έναν βουλευτή τους, τον Αρβανίτη. Είχαν καλεστεί και 2 αντισυγκεντρώσεις, μία στην πλατεία γεωργίου και μία στην πλατεία όλγας.
Στο δρόμο για τις αντισυγκεντρώσεις μας μαζέψανε οι μπάτσοι. Μας πηγαίνει στο τμήμα, όπου μας υποδέχονται και οι υπόλοιποι με το γνωστό “βρε καλώς τα παιδιά”. Επικοινωνούμε με κάποιον δικό μας και περιμένουμε στο γραφείο κι όχι στο κρατητήριο, μιας κι ήμασταν κι οι δύο ανήλικοι. Τότε λοιπόν μπαίνει στο γραφείο ο Billy -γνωστή περσονα μπάτσου της πάτρας- και μας πιάνει την κουβέντα• αρχίζει να μας ρωτάει με τι ασχολούμαστε, αν έχουμε καμία…κοπελίτσα και στο τέλος μάς λέει: “Αφήστε τα πολιτικά παιδιά, το μόνο νόημα στη ζωή είναι μουσική και μουνί. Να πηγαίνεις στα κλαμπάκια, να πίνεις τις ποτάρες σου, να ασχολείσαι με ό,τι γουστάρεις και να ’χεις κι ένα μουνί να γαμάς… γιατί κι εμείς άντρες είμαστε ε. Εντάξει, κι εμείς κάποτε ασχολούμασταν με πολιτικά (στη χα θα εννοούσε μάλλον), αλλά δεν βρήκαμε άκρη…”
ΙΙΙ. (συμβουλές από την κρατική ασφάλεια Αθηνών)
Εγώ πάλι θυμάμαι να πηγαίνω Εξάρχεια πριν κάποια χρόνια και να μπαίνω σε ένα περίπτερο κοντά στο α.τ. Στο μεταξύ γίνεται ένα μικρό πέσιμο κι όταν βγαίνω σκάνε μπάτσοι μπροστά μου και με πάνε στο τμήμα. Εκεί οι μπάτσοι άρχισαν να μου λένε ότι ντροπιάζω το όνομά μου -μιας και με λένε Λεωνίδα- και με ρώταγαν τι θα έλεγαν οι 300 για μένα…
Π: Το δικό μας περιστατικό είναι πιο πρόσφατο, μόλις έναν-δυο μήνες πριν. Εγώ κι ο Κ. αράζαμε εξάρχεια με κάτι φίλους για μπύρες. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, κάναμε τη βλακεία να ψάξουμε στο gps στο κινητό ποια είναι η πιο κοντινή στάση για να πάρουμε λεωφορείο και να ακολουθήσουμε την πιο σύντομη διαδρομή που μας έβγαζε προς αυτήν. Δεν συνειδητοποιήσαμε όμως -ή μάλλον το συνειδητοποιήσαμε όταν ήταν πια αργά- ότι η πιο σύντομη διαδρομή μας έβγαλε στην Χ. Τρικούπη, κοντά στην κλούβα… Είχε προηγηθεί και πέσιμο λίγο πιο πριν κι άραζαν απέξω γύρω στους τριάντα μπάτσους. Ο ένας απ’ αυτούς μας έκανε νόημα να πάμε προς τα κει κι άρχισε τα γνωστά: δώστε ταυτότητες κι αδειάστε τσάντες. Για κακή μας τύχη, ο φίλος μου είχε πάνω του μικροποσότητα από μπάφο, οπότε ο μας κράτησαν εκεί μέχρι που ήρθε περιπολικό και μας πήγε στο α.τ. κυψέλης.
Κ: Εκεί μας πήγαν στον 3ο όροφο κι εμένα μου πήραν αποτυπώματα. Εντωμεταξύ όση ώρα περιμέναμε εκεί δεν έπαιζε νερό ούτε για δείγμα.
Π: Οι μπάτσοι εκεί μας κράτησαν περίπου 4 ώρες και μας έπιασαν την κουβέντα. Αυτά που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά είναι, σε πρώτη φάση, να με ρωτάει ένας απ’ αυτούς αν έχω προτεραιότητα στη ζωή μου το… “μουνί”: “πες μου ρε φίλε, βγαίνεις έξω, μουνιά δεν βλέπεις, τι κάνεις; δεν σ’ αρέσουν τα μουνιά;”. Έκανα λίγο ότι δεν καταλάβαινα, του έλεγα ότι δεν βλέπω έτσι τις γυναίκες, αλλά αυτός επέμενε: “ε καλά τώρα, μουνιά δεν έχουν; εσύ τι βλέπεις να’ χουν;”. Ε, μετά μου το γύρισαν στο πιο φιλικό (αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είμαι και “κανας πούστης”) κι άρχισαν να μου λένε “γιατί να κάνεις αλβανό ρε φίλε; είναι ο,τι χειρότερο! Γιατί να δώσεις 10 ευρώ για δύο γραμμάρια και να ενισχύεις και την (αλβανική) μαφία;”
K: Μετά τον Π τον άφησαν κι εμένα με πήγαν ΓΑΔΑ, όπου με ψάξανε και με πήγαν στα κρατητήρια. Εκεί καθόμουν με έναν μετανάστη, ο οποίος προσπαθούσε συνεχώς να τους πει ότι είναι πολύ σφιχτά οι χειροπέδες του. Η απάντηση που πήρε ήταν η εξής: “μην ανησυχείς, θα βγεις μετά, θα χεις σημάδια και θα κάνεις φιγούρα στην γκόμενα”.