Στις 13 Απριλίου, στις 7 το πρωί, το αμερικάνικο κράτος πέταξε στο Αφγανιστάν (Nangarhar) τη μεγαλύτερη βόμβα που έχει πεταχτεί στην ιστορία των πολέμων, την GBU-43, μία βόμβα που ζυγίζει 11 τόνους, είναι δηλαδή βαρύτερη από την πυρηνική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε στη Χιροσίμα και ονομάστηκε από τους καραβανάδες των Η.Π.Α. ως: η Μητέρα όλων των Βομβών (Mother Of All Bombs). Ο καπνός που άφησε πίσω της μπορούσε να γίνει ορατός από 32 χιλιόμετρα μακριά και είχε δοκιμαστεί πρώτη φορά το 2003. Αυτό σημαίνει ότι η προετοιμασία ενός μη-δοκιμαστικού χτυπήματος ετοιμαζόταν από όλες τις κυβερνήσεις των Η.Π.Α., δημοκρατικές ή ρεπουμπλικάνικες τα τελευταία 14 χρόνια. Το CNN, ο Guardian και το BBC ασχολήθηκαν με ειδικά ρεπορτάζ με αυτό τον βομβαρδισμό. Εξήγησαν αναλυτικά τις τεχνικές λεπτομέρειες (έχει μήκος 9 μέτρα και πάχος 1 μέτρο, περιέχει 8 τόνους εκρηκτικά, κοστίζει 314 εκατομμύρια δολάρια), πως ‘δουλεύει’ η MOAB, πόσο μεγάλη είναι και αναπαράγοντας βίντεο του αμερικάνικου στρατού σε δοκιμαστικά πεδία, έδειξαν τι ζημιά μπορεί να κάνει. Ειδικά σε σχέση με τα ‘αποτελέσματα’ της MOAB, δόθηκαν περαιτέρω εξηγήσεις ως εξής.
Στο Αφγανιστάν όπου χρησιμοποιήθηκε, δημιούργησε κρατήρα ακτίνας 300 μέτρων, ενώ εξαφάνισε ό,τι βρισκόταν σε αυτή την ακτίνα. Δίπλα σε όλα αυτά εξηγήθηκε η δυσκολία της ρίψης. Η MOAB είναι τόσο βαριά που δεν είναι δυνατόν να κουβαληθεί εύκολα ακόμα και από το βαρύτερο β ο μ β α ρ δ ι σ τ ι κ ό αεροπλάνο. Γι’ αυτό ακριβώς τη μεταφέρουν μέχρι σήμερα με μεταγωγικά αεροπλάνα, τη βάζουνε πάνω σε μια παλέτα και αρχικά η βόμβα πέφτει με αλεξίπτωτο από το αεροσκάφος, έπειτα αποκτά την τροχιά της ξεχωρίζοντας από το αλεξίπτωτο και την παλέτα. Ένας συνταξιούχος καραβανάς των Η.Π.Α. δήλωσε στον Independent ότι η αίσθηση που η βόμβα δημιουργεί σε ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στην περιοχή ρίψης είναι αυτή της έκρηξης πυρηνικής βόμβας.
Σε κάποια άρθρα τονίστηκε πως οι Ρώσοι έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν μια ακόμα μεγαλύτερη βόμβα, 14,5 τόνων, τον λεγόμενο Πατέρα όλων των Βομβών. Στις τελευταίες παραγράφους κάποιων από τα παραπάνω άρθρα, κάποιοι στρατιωτικοί αρνήθηκαν την ύπαρξη δολοφονίας πολιτών μέσω της χρήσης της MOAB. Είπανε πως 800 με 900 μαχητές του ISIS δρούνε στην περιοχή που χτυπήθηκε και σύμφωνα με ύστερους απολογισμούς, η MOAB κατάφερε να σκοτώσει τους 36 ή τους 94 από αυτούς. Απέναντι στους υπόλοιπους, συνεχίζουν να αναπτύσσονται 9.500 Αμερικανοί στρατιώτες (από το 2014) και πολλοί περισσότεροι Αφγανοί. Είναι προφανές από τους παραπάνω αριθμούς πως η MOAB δεν επέφερε κάποιο αποφασιστικό χτύπημα στον ISIS και μάλλον ούτε χρησιμοποιήθηκε για να επιφέρει κάτι τέτοιο. Είναι πιθανότερο να θέλανε να δοκιμάσουν αυτή τη βόμβα σε μια μη-αμερικάνικη γη. Εντυπωσιακότερο όμως και από την ίδια τη χρήση της βόμβας για να σκοτώσουν 36 έως 94 άτομα στο Αφγανιστάν φαίνεται να είναι η δημόσια υποδοχή της ρίψης αυτής της βόμβας.
Το ‘ανθρώπινο κόστος’, το ποιους ακριβώς σκότωσε αυτή η βόμβα παραμένει άγνωστο και μόνη σημασία φαίνεται να έχει το ‘πόσους’ σκότωσε, δεδομένου βέβαια ότι οι ζωές των συγκεκριμένων υποψήφιων θυμάτων είναι για πέταμα μιας και έχουν χαρακτηριστεί συλλήβδην ως ‘τρομοκράτες’ και σίγουρα όχι ‘πολίτες’ και άρα ενδιαφέρει μόνο η ποσότητα των θυμάτων. Το 90% του κάθε ρεπορτάζ από τα παραπάνω, εξάλλου, δεν εστιάζει καν σε αυτό. Αντιθέτως, το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων αφιερώνεται σε ακραίες τεχνικές λεπτομέρειες, μεγέθη και αριθμούς τα οποία υποδέχεται η περιγραφική γλώσσα σαν θαύματα που κατάφερε η στρατιωτική βιομηχανία, στο πλαίσιο της εργασίας της οποίας η απώλεια ζωών υπονοείται μονάχα ανάμεσα σε λέξεις όπως «αποτελέσματα» ή «αντίκτυπος». Έχουν γραφτεί πολλά στο παρελθόν από σημαντικότερους από εμάς για την πολύπλευρη σχέση που κατάφεραν να φτιάξουν φασισμός και τεχνική ανάπτυξη στο παρελθόν. Βέβαια, πάνε εκατοντάδες χρόνια που ο θάνατος στον ‘απλό’ πόλεμο παρελαύνει συνήθης και αναμενόμενος, με μόνη γλώσσα μετάφρασής του, τους πίνακες στατιστικής. Αλλά η κληρονομιά-Άουσβιτς εδώ αξιοποιείται επίσης.
Η τεχνική γλώσσα και τα ακρωνύμια της στρατιωτικής ιδιογλώσσας αντικαθιστούν ή υπονοούν κάθε άλλο νόημα. Η πρόοδος της τεχνολογίας παριστάνει τη γενική πρόοδο και την προς-τα-εμπρός κίνηση της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Η βόμβα γίνεται αντικείμενο λάγνων σχεδόν βλεμμάτων, αντικείμενο θαυμασμού γιατί είναι η μεγαλύτερη, η καλύτερη, η πιο αποτελεσματική, μέχρι την επόμενη δηλαδή. Εξυμνείται στην ουσία η ορθολογικότητα της κατασκευής της βόμβας, με αποδεκτό το ανορθολογικό αποτέλεσμα της χρήσης της. Ο τηλε-χειρισμός της και το ότι δεν γνωρίζουμε κατά που πέφτει το Αφγανιστάν την κάνουν πιο ανώδυνη. Από στρατιωτικούς τηλεοπτικούς δέκτες μεταφέρεται το θεαματικό ‘μανιτάρι’ καπνού που δημιουργεί το οποίο σε ακτίνα 300 μέτρων σκεπάζει τα απομεινάρια αυτού που υπήρχε εκεί πιο πριν. Σε επίπεδο νοητικής έγκρισης των τεκταινομένων από τους υπηκόους των δυτικών κρατών, ο παγκόσμιος πόλεμος είναι αποδεκτός σαν ιδέα. Με το επιχείρημα ότι κάποιος ‘τρελός’ θα πατήσει ένα κουμπί για να επιτεθεί, αυτοί που είναι σώφρονες γιορτάζουν την τεχνική εξέλιξη για πιο γρήγορο, πιο σαρωτικό, πιο ολοκληρωτικό θάνατο. Αυτή η σύλληψη της υπεράσπισης της δυτικής ελευθερίας έχει μέσα της καλές πιθανότητες για φασισμό.
stepanyan tsp, 01.09.2017