Ομιλία του Huey Newton για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων

Ο Huey Newton (1942-1989) ήταν ένας αδερφός που έζησε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια στις ΗΠΑ. Στο σχολείο δεν τα πήγε καλά γιατί κανένας καθηγητής δεν είχε να του πει κάτι για το δικό του βίωμα ως αφροαμερικανού, για τη δική του ιστορία. Μετά έμαθε μόνος. Και πήρε πτυχία να γίνει καθηγητής στη κοινωνική φιλοσοφία. Το 1966 ίδρυσε μαζί με τον Bobby Seale το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ως απάντηση στις αστυνομικές βαναυσότητες κατά των αφροαμερικανών της Αμερικής. Είχε, λοιπόν, ένα πρόβλημα. Οι ζωές των Αφροαμερικανών αλλά και των άλλων μειονοτικών κοινοτήτων ήταν δομικά υποτιμημένες. Λέμε ‘δομικά υποτιμημένες’ για να υπογραμμίσουμε πως αυτές οι ζωές, το ότι είναι κυριαρχημένες, ευάλωτες και αναλώσιμες δεν οφείλεται σε κάποια ιστορική ατυχία ή σε κάποια εγγενή αδυναμία τους, αλλά στο γεγονός πως υπάρχει μια εξουσιαστική δομή, ένας τρόπος συγκρότησης της κοινωνίας, ο οποίος ‘πατάει’ πάνω στον αποκλεισμό ακριβώς αυτών των ζωών. Η εικόνα της λευκής αμερικάνικης οικογένειας – υγιής, ασφαλής και πάντα παραγωγική – είναι πάντοτε αποσταθεροποιημένη όσο αρμονική και να φαίνεται. Γιατί πέρα από την εικόνα υπάρχει βία, ρατσισμός, οικονομική εκμετάλλευση. Επιβίωση, στην καλύτερη, χωρίς ατομική ή συλλογική αυτό-εκπλήρωση για κάποιους και κάποιες. Αυτό για τον Newton συνιστούσε μια πρόκληση. Ήταν, δηλαδή, ένας καλός λόγος για οργάνωση και στρατηγικές χειραφέτησης. Το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ήταν βασικά μια δομή αυτο-άμυνας, ενδυνάμωσης, καλλιέργειας της αφροαμερικάνικης συνείδησης. Ο Newton πέρασε χρόνια της ζωής του στις αμερικάνικες φυλακές για εγκλήματα που κυρίως δεν διέπραξε. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό. Δολοφονήθηκε μια μέρα του 1989 στο σημείο όπου χρόνια νωρίτερα δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια.[1]

 

huey_banner

 

Ομιλία του Huey Newton για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (15/08/1970)[2]

 

Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει ισχυρά κινήματα ζητώντας την ελευθερία τους. Έχει δημιουργηθεί, όμως, μια αμφιβολία όσον αφορά το πώς θα συσχετιστούμε μ’ αυτά τα κινήματα.

 

Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές σας αντιλήψεις και οι ανασφάλειές σας για την ομοφυλοφιλία και τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα των ομοφυλόφιλων και των γυναικών (και αναφέρομαι στους ομοφυλόφιλους και τις γυναίκες ως καταπιεσμένες ομάδες) πρέπει να προσπαθήσουμε να ενωθούμε μαζί τους σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Λέω «όποιες κι είναι οι ανασφάλειές σας» γιατί όπως ξέρουμε πολύ καλά, καμιά φορά θέλουμε ενστικτωδώς να χτυπήσουμε κάποιον ομοφυλόφιλο στη μούρη, και να πούμε σε μια γυναίκα να βγάλει το σκασμό. Θέλουμε να του σπάσουμε τη μούρη επειδή φοβόμαστε ότι ίσως είμαστε κι εμείς ομοφυλόφιλοιˑ και θέλουμε να χτυπήσουμε μια γυναίκα ή να την κάνουμε να σκάσει γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να μας ευνουχίσει, ή να μας στερήσει τον ανδρισμό που μπορεί να μην έχουμε καν.

 

Πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, κι επομένως να αποκτήσουμε σεβασμό και αισθήματα για όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Δεν πρέπει να αναπαράγουμε τη ρατσιστική συμπεριφορά που οι Λευκοί ρατσιστές χρησιμοποιούν εναντίον των ανθρώπων μας επειδή είναι Μαύροι και φτωχοί. Πολλές φορές ο πιο φτωχός Λευκός είναι και ο πιο ρατσιστής γιατί φοβάται ότι μπορεί να χάσει κάτι, ή να ανακαλύψει κάτι που δεν έχει. Έτσι, είστε κάτι σαν απειλή γι’ αυτόν. Αυτό το είδος ψυχολογίας τίθεται σε λειτουργία όταν βλέπουμε καταπιεσμένους ανθρώπους και είμαστε θυμωμένοι μαζί τους εξαιτίας της ιδιαίτερης συμπεριφοράς τους, ή της ιδιαίτερης απόκλισής τους από την κυρίαρχη νόρμα.

 

Θυμηθείτε, δεν έχουμε εγκαθιδρύσει ένα επαναστατικό αξιακό σύστημαˑ δεν είμαστε παρά μόνο στη διαδικασία εγκαθίδρυσής του. Δεν θυμάμαι να έχουμε δημιουργήσει τίποτα αξίες που να λένε ότι ένας επαναστάτης πρέπει να εκτοξεύει προσβολές εναντίον των ομοφυλόφιλων, ή ότι ένας επαναστάτης πρέπει να σιγουρευτεί ότι οι γυναίκες δεν θα μιλάνε άφοβα για τον τρόπο που καταπιέζονται. Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο: λέμε ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των γυναικών να είναι ελεύθερες. Δεν έχουμε πει τίποτα όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους αλλά πρέπει να αποκτήσουμε σχέση με το κίνημα των ομοφυλόφιλων γιατί αποτελεί ένα πραγματικό διακύβευμα. Και ξέρω τόσο μέσα από το διάβασμα όσο και από την προσωπική μου εμπειρία και την παρατήρηση ότι σ’ αυτήν την κοινωνία στους ομοφυλόφιλους δεν έχει δοθεί καμιά ελευθερία από κανένα. Πιθανόν να είναι τα πιο καταπιεσμένα άτομα της κοινωνίας.

 

Και τι είναι αυτό που τους έκανε ομοφυλόφιλους; Ίσως είναι ένα φαινόμενο που δεν το καταλαβαίνω πλήρως. Κάποιοι λένε ότι είναι η παρακμή του καπιταλισμού. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η απάντηση. Μάλλον αμφιβάλλω. Αλλά όποια κι αν είναι η απάντηση, αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια υπαρκτή συνθήκη και πρέπει να την κατανοήσουμε στην πιο αγνή της μορφή: η οποία είναι ότι ένα άτομο πρέπει να έχει την ελευθερία να κάνει το σώμα του ό,τι θέλει.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε πτυχές της ομοφυλοφιλίας που δεν τις θεωρούμε επαναστατικές. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να είναι επίσης και επαναστάτης. Και ίσως να εκφράζω κάπως τις προκαταλήψεις μου λέγοντας ότι “ακόμα κι ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι επαναστάτης”. Το αντίθετο μάλιστα, ίσως ένας ομοφυλόφιλος θα μπορούσε να είναι ο πιο επαναστάτης.

 

Όταν έχουμε επαναστατικά συνέδρια, συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, πρέπει να υπάρχει πλήρης συμμετοχή των κινημάτων για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Κάποιες ομάδες μπορεί να είναι πιο επαναστατικές από άλλες. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τεχνηέντως τις ενέργειες κάποιων λίγων για να πούμε ότι είναι όλοι αντιδραστικοί και αντεπαναστάτες, γιατί δεν είναι.

 

Πρέπει να αποκτήσουμε σχέσεις μ’ αυτές τις οργανώσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σχετιζόμαστε με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατικό. Πρέπει να κρίνουμε με κάποιο τρόπο κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις λειτουργούν με έναν ειλικρινή επαναστατικό τρόπο και από μια πραγματικά καταπιεσμένη θέση. Και θα συμφωνήσουμε ότι εάν είναι γυναίκες μάλλον είναι καταπιεσμένες. Αν κάνουν πράγματα που δεν είναι επαναστατικά ή είναι αντεπαναστατικά, τότε ασκήστε τους κριτική. Αν πιστεύουμε ότι το πνεύμα μιας ομάδας συνεπάγεται και μια επαναστατική πρακτική αλλά δεν ερμηνεύουν σωστά την επαναστατική φιλοσοφία, ή δεν αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της διαλεκτικής των κοινωνικών δυνάμεων, σ’ αυτό είναι που πρέπει να ασκήσουμε κριτική κι όχι να κριτικάρουμε τις ίδιες γιατί είναι γυναίκες που προσπαθούν να είναι ελεύθερες. Και το ίδιο ισχύει και για τους ομοφυλόφιλους. Ποτέ δεν πρέπει να λέμε ότι ένα ολόκληρο κίνημα είναι αφερέγγυο όταν εκ των πραγμάτων προσπαθεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Απλώς κάνουν καλοπροαίρετα λάθη. Στους φίλους επιτρέπονται τα λάθη. Στον εχθρό είναι που δεν επιτρέπονται τα λάθη, γιατί η ίδια του ύπαρξη είναι ένα λάθος από το οποίο και υποφέρουμε. Αλλά το μέτωπο για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων είναι φίλοι μας, εν δυνάμει σύμμαχοί μας και χρειαζόμαστε όσο πιο πολλούς συμμάχους γίνεται.

 

Πρέπει να είμαστε θετικά διακείμενοι να συζητάμε για τις ανασφάλειες που πολλοί έχουν για την ομοφυλοφιλία. Κι όταν λέω “ανασφάλειες”, εννοώ το φόβο ότι αποτελούν κάποιο είδος απειλής για τον ανδρισμό μας. Μπορώ να καταλάβω αυτό το φόβο. Εξαιτίας μιας διαρκούς συνθήκης που δημιουργεί ανασφάλεια στον Αμερικάνο άνδρα, η ομοφυλοφιλία ίσως μας δημιουργεί σοβαρές επιφυλάξεις. Κι εγώ ο ίδιος έχω επιφυλάξεις για την ανδρική ομοφυλοφιλία, αλλά απ’ την άλλη, δεν έχω καμιά επιφύλαξη για την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα από μόνο του. Πιστεύω ότι είναι έτσι επειδή η ανδρική ομοφυλοφιλία είναι απειλή για μένα ενώ η γυναικεία όχι.

 

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε λέξεις που διώχνουν τους φίλους μας. Οι όροι “αδερφή” και “λούγκρα” πρέπει να διαγραφούν από το λεξιλόγιό μας, και κυρίως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξεις που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για τους ομοφυλόφιλους σε άνδρες που είναι εχθροί του λαού, όπως ο Nixon ή ο Mitchel. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εχθροί του λαού.

 

Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πραγματική συμμαχία με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Πρέπει πάντα να χειριζόμαστε τις κοινωνικές δυνάμεις με τον πιο κατάλληλο τρόπο.

 

 

 

 

[1] Ελαφρώς παραποιημένο εισαγωγικό από το σχετικό κείμενο του antifa beat #3.

[2] ο Κ. έκανε τη μετάφραση του κειμένου, ο Α. βοήθησε στην επιμέλεια.

Στον λάΚω με τον κυρίαρχο λαό

22556475_benet.limghandler

 

Αν μη τι άλλο, η σκηνή με τον ένστολο μαχαιροβγάλτη ελληνόμπατσο στην Κώ δεν θα μπορούσε παρά να μου θυμήσει τις πιο θλιβερές και μισητές στιγμές της εφηβείας μου. Ηλέκτρισε την απύθμενη αηδία μου για τη γαλανόλευκη και ό,τι αυτή συμβολίζει. Ωμή ελληνικη εμπειρία συσσωρευμένη μέσα μου. Ο ελληνας μπάτσος που μας σταματούσε παντού, ίδιος και απαράλλαχτος στο πέρασμα των χρόνων. Πόσο οικείες εικόνες στους Αλβανούς μετανάστες;! Καλώς βγήκε προς τα έξω η είδηση· αλλά όσες/οι σοκαρίστηκαν είναι απλώς υποκριτές ή ανίδεοι. Είναι η καθημερινότητα των μεταναστών και προσφύγων που έχουν την ατυχία να πέσουν στα χέρια του ένστολου προστάτη των ελληνων· από το υπόγειο του α.τ. Παλλήνης μέχρι τα κολαστήρια της Μυτιλήνης. Οι ρατσιστικές επιθέσεις στη Κω εμφανίζονται σαν μια παρεμβολή σκηνής από το παρελθόν των Αλβανών στην οδό Π. Ράλη μόνο που είναι χειρότερες, με αποκορύφωμα το αντιαλβανικό μένος του ελληνικου ρατσισμού το 2004.

 

Τέλη του ‘90. Υπ. Δικαιοσύνης των ελλήνων. Εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες στην ουρά 3 η ώρα το πρωί. Παγωνιά. Απερίγραπτη σωματική εξάντληση για να πάρεις 1 κωλόχαρτο με τη στρογγυλή σφραγίδα. Οργανωμένη κρατική κλοπή. Λεφτά σε δικηγόρους, λεφτά σε μπάτσους, λεφτά σε γιατρούς, λεφτά σε παράβολα. Ένα συστηματικό πλιάτσικο εις βάρος μας κοινωνικά αποδεκτό.

 

Όλες και όλοι πάνω στο πεζοδρόμιο. Με το πολύ σπρωξίδι χαλάγε η «σειρά» (αυτή η «γραμμή» που δείχνει με το μαχαίρι ο μπάτσος στην Κώ). Ξύλο στο ψαχνό. Απίστευτη εκτόνωση των μπάτσων: μπουνιές, φτύσιμο, μπόλικες δόσεις ρατσισμού και σεξισμού. Σατανικά γέλια έσκαγαν στα πρόσωπά τους με την ταπείνωση που πρόσφεραν απλόχερα στους Αλβανούς. Κλωτσιές στους πιτσιρικάδες και κλομπ στους γονείς μας. Ακόμα θυμάμαι το μαύρα σημάδια στα μπούτια της μάνας μου και τα δάκρυα της ντροπής της. Πέτρινα χρόνια για εκείνη που της μάθανε στο πετσί της τι σημαίνει ελληνική φιλοξενία.
Ασύλληπτης έντασης αντιαλβανικό μίσος που πλέον έχει στραφεί στους μουσουλμάνους πρόσφυγες ως ξένα σώματα που έπεσαν στην ανάγκη των ελληνων.

 

Δεν πρόκειται για μιά σφαλιάρα, αλλά για την ολοκληρωτική απουσία κάθε ελπίδας που συνοδεύει την υπακοή στον «κυρίαρχο λαό» όπως τονίζει η αριστερά.

 

Ας το πάρουμε απόφαση· τα «ΝΑΙ» και τα «ΟΧΙ» είναι ελληνική υπόθεση και ως εκ τούτου δεν αφορούν εμάς. Στις ζωές μας δεν θα υπάρχει καμία απολύτως μεταρρύθμιση ή προόδος. Ίσως το μόνο σχέδιο που έχει αυτή η κυβέρνηση καιροσκόπων σαλτιμπάγκων είναι η ποικιλότροπη και βίαιη εκμετάλλευση των μουσουλμάνων προσφύγων. Εμείς, είμαστε εδώ για «να βάλουμε πλάτη» στα ελληνικα προβλήματα χάρη στην «ελληνοαλβανική φιλία». Τα υπόλοιπα είναι ψευδαίσθηση.

 

Το να ανήκεις σε μία γενιά που την έχουν ξεσκίσει σε όλες τις εκδοχές της ελληνικης καθημερινότητας, που μεγάλωσε βίαια στη δεκαετία ‘95 – ‘05 με συστηματικές εισβολές στην ατομική της αυτονομία από την ντόπια λαίλαπα, συνεπάγεται την αμείλικτη θέση σου μπροστά στο δίλημμα να διαλέξεις πλευρά: αφομοίωση και συντήρηση ή άρνηση και καταστροφή. Μια απόφαση που ο/η καθένας/μιά πρέπει να πάρει.

 

Η δεύτερη γενιά σε αντίθεση με εμάς, την πρώτη, επουδενί δε γεννήθηκε σε ένα κράτος που οι παροχές του είναι ισοδύναμα διαθέσιμες για την ίδια. Οι γονείς τους, επιβιώνοντας σε μιά χώρα καταραμένων κοσμοθεωριών, έγιναν δεξαμενή φτηνής και εκμεταλλεύσιμης εργασίας που, στην ελλαδα, αυτή η διαδικασία παίρνει μορφή κουλτούρας, και ως τέτοιοι έπαιξαν ζωτικό ρόλο στην οικοδομική ανάκαμψη ’90 – ‘00 για να ακολουθήσει η συνεχής αποστέρησή τους στην κατανομή στοιχειωδών δυνατοτήτων και ο αποκλεισμός από ένα σωρό κρατικά οφέλη με αναμφισβήτητα αντιαλβανικά χαρακτηριστικά. Η επιτομή του ελληνικου μεγαλείου. Τα μόνιμα ρατσιστικά βλέμματα πάνω στην πρώτη γενιά μεταναστών απαιτούν γρηγόρη ενσωμάτωση στην ελληνικη κανονικότητα και σιωπηλή αφομοίωση για να έρθει η αυθαίρετη επιβράβευση της δεύτερης γενιάς ως «ελληνόπουλων» από τους κατόχους μιάς ταυτότητας, μόνιμης πρωταγωνίστριας σκληρών βιωματικών διηγημάτων. Αηδία

 

Σ εμάς, τις/ους έφηβες/ους που δεν ξέραμε ελληνικά εκείνη τη δεκαετία, χλευαστικά σχόλια με χαιρέκακο ύφος από τον ψιλικατζή ή τον σουβλατζή της γειτονιάς (aka ελληνας βιοπαλαιστή) του τύπου «αδερφή, ε;», «πουτανάκι, ε;», «πουστράκι, ε;», «θέλεις τσιμπουκάκι;», σκιαγράφησαν οριστικά τον μέσο ελληνα στην συνείδησή μας. Ως παιδιά που εισέπρατταν τη βίαιη επιβεβαίωση των βλασταριών σας, αρνούμαστε μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό «ελληνοπουλα». Δεν είναι τιμή για εμάς, είναι τραύμα. Ούτε για τους γονείς μας που άκουγαν τις πικρές μας ιστορίες απομόνωσης και περιθωριοποίησης από το σχολείο είναι κολακευτικά.

 

Το ελληνικό μεγαλείο μας έκλεψε τα παιδικά μας όνειρα. Σε κάθε στιγμή των χρόνων που κύλησαν φρόντιζε να μας θυμίζει πως είμαστε αλλιώτικοι, περισσεύουμε και ζούμε εις βάρος του· σ´αυτό το τελευταίο μακάρι νά είχαν δίκιο. Η αποκατάσταση των ονείρων και των ζωών μας δεν θα έρθει με κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα που διαλαλεί υποσχέσεις για τους ελληνες πολίτες και στοχεύει στην ελληνορθόδοξη ψυχή τους.

 

Στο τέλος της αναμπουμπούλας, όσον αφορά την Κώ – και την κάθε Κώ, υπάρχουν πολλοί πρόσφυγες που ξεφεύγουν από την γραμμή με τη κιμωλία, και πολύς ρατσισμός σε κάθε σπιθαμή της ελλαδας. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κράτος ταΐζει και θα ταΐζει την πεινασμένη περηφάνια των καθωσπρέπει υπηκόων του.

 

Δεν υπάρχει ξεχρέωση και διαφυγή από αυτή τη κρίση, από αυτήν την αιώνια επανάληψη ταπεινώσεων, μέχρι να αποτεφρωθούν όλα. Θέλουμε να καταστρέψουμε και το τελευταίο απομεινάρι του κανονικοποιημένου ελληνικου ρατσισμού που, τώρα που η φούσκα του οικονομικού ονείρου σκάει στα χέρια του, πετάει στην άκρη τα προσφυγικά σώματα. Όπως το κράτος σας, δεν έχουμε σχέδιο, ούτε συγκεκριμένη τακτική. Τα συμφέροντα είναι προσωπικά και συλλογικά. Δρούμε ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις στην άθλια χώρα σας. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούμε την ειρήνη με τους συστηματικούς διώκτες μας διότι αυτό, για εμάς, σημαίνει να αφήσουμε τα πράγματα όπως ήταν. Ειρήνη σημαίνει να ευχόμαστε ότι μπορούμε να τα πάμε όλοι καλά μεταξύ μας γιατί όλες οι ζωές μετράνε, οπότε γιατί να το κάνουμε τόσο θέμα; Αλλά αν μάθαμε κάτι τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι η ανοχή, η κοινωνική ενσωμάτωση και το να γιορτάζουμε τη διαφορετικότητα δε μας πάνε πουθενά· τις περισσότερες φορές συγκαλύπτουν τους βασανιστές μας και παραβλέπουν τις αντιθέσεις.

 

Η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση αλβανών μεταναστών, στα τέλη του 2008, προκάλεσε εντυπωσιακό κλονισμό σε όσους ελληνες μας ρωτούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή τίνος το μέρος θα πάρουμε σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ «φιλοαμερικανικής Αλβανίας και φιλορωσικής ελλαδας». Τόσα χρόνια διάχυτου ρατσισμού και κοινωνικής πειθάρχησης είχαν αποτύχει παταγωδώς.

 

Δε θέλουμε τα σκατένια σας διαμερίσματα-στέγαστρα έμφυλης βίας ούτε τις άθλιες θέσεις εργασίας σας που παραπέμπουν σε σύγχρονη σκλαβιά. Φτύνουμε στις αξίες σας και σε ό,τι σας κάνει περήφανους. Σε αυτή ακριβώς την ιδεολογία των αιμόφυρτων βιωμάτων μας αρνούμαστε τις αξίες αυτού του λαού και εργαζόμαστε πυρετωδώς για τη διατήρηση του αγεφύρωτου ρήγματος με όσους βρίσκονται απέναντι. Το 2008 δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα. Η ελλαδα, σκοτώνοντας τα παιδιά της μας φώναξε σε ολους τους τόνους: ‘το μέλλον σας είναι λεηλατημένο.’

 

Στη Σκάλα Λακωνίας οι Πακιστανοί δεν έχουν καλύτερη τύχη. Η οργάνωση και η μεγάλη τους απεργία ήταν μονόδρομος. Το μέλλον τους είχε ήδη σαρωθεί. Εξαγωγή εργασίας με φρενήρεις ρυθμούς ακόμα κι όταν οι ίδιοι αποκλείονται από τον δημόσιο χώρο και τα προνόμια που παράγει η ίδια τους η δουλειά. Οι ελληνες παραγωγοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια θρασύτατη «άρνηση εργασίας». Φυσικά ως γνήσιοι ρατσιστές από τα γενοφασκια τους αδυνατούσαν να κατανοήσουν πως το πρόβλημα είναι οι ίδιοι.

 

Ας μην έχουμε αυταπάτες, εμείς οι μετανάτ(ρι)ες: ο ΣΥΡΙΖΑ, που με κάθε ευκαιρία ξερνάει υποσχέσεις για τον ελληνικό λαό, μας επιφυλάσσει ασύλληπτη βίαιη καταστολή. Δεν έχουμε απλώς τη συνέχεια του αυταρχικού κράτους, αλλά την ουσία του κράτους που θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον και τα δόντια του θα τα δείξει πρώτα σ´εμάς, τις ξένες. Έρχονται κατασχέσεις, εξώσεις και πλειστηριασμοί για τους ελληνες υπήκοους. Οι άγριοι κοινωνικοί κανιβαλισμοί εναντίον των προσφύγων, καθαγιασμένοι από την τηλεοπτική ευεργεσία των επίσημων οργάνων της εξουσίας που θα γαρνιριστούν με ψαλμωδίες για τα ‘δικαιώματα των ελλήνων φορολογουμένων’ και όσους αποδέχονται την αστική νομιμότητα, θα είναι η κύρια συνταγή του ελληνικού κράτους. Διαχρονικός αποδιοπομπαίος τράγος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, για την ηθική νομιμοποίηση ή κοινωνική απενοχοποίηση της κρατικής βίας που ελλοχεύει στο μέλλον, οι πρόσφυγες θα κατασπαραχτούν δημόσια, θα χρησιμοποιηθούν εργαλειακά για την συμμόρφωση των αυριανών επίδοξων αντιρρησιών, σε όλα τα επίπεδα.

 

Τα κέντρα κράτησης στις μεγάλες πόλεις ή υποδοχής στα νησιά είναι ένα κομμάτι της κοινωνικής αρένας όπου οι πειθήνιοι καταναλωτές και οι εφησυχασμένοι πολίτες θα είναι απλώς θεατές ενώ το μονοπώλιο της βίας το κατέχει το αριστερό κράτος των καιροσκόπων απατεώνων. Εντωμεταξύ, δεν ξεχνάμε τους ένστολους βασανιστές, με μόνιμα στραμμένο το μέτωπό τους προς εμάς σε κάθε πολιτική συγκυρία, ως γνήσιες δολοφονικές μηχανές του κεφαλαίου έτοιμες να σκοτώσουν με ευχαρίστηση όσες κι όσους αρνούνται να υποδεχθούν σιωπηλά την τροφή της αδικίας.

 

Σε όλα/ες τα αδέρφια και αδερφές μας που σιγοκάηκαν στα μπουντρούμια της ελλαδας.

 

Εκ νέου και για πάντα στις εξεγέρσεις των κολασμένων της ελλαδας· από τη σκάλα Λακωνίας ως την Αμυγδαλέζα.

 

Στους εκμεταλλευόμενους Αλβανούς· από την Αθήνα ως τα νησιά, και σε όσα τα βιώματά μάς πρόσφεραν στην προλεταριακή μνήμη.

 

Σε όσους και όσες χορεύουν κουβαλώντας τα φέρετρα των δολοφονημένων αδελφών και συντρόφ(ισσ)ών τους από την κτηνωδία των ελλήνων μπάτσων και βιαστών της ελληνικης επαρχίας.

0151 τεύχος # 5

0151 vol 5

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ! το ελληνικό, όχι το άλλο… (εμείς, Αυτό και ο όψιμος αντι-ιμπεριαλισμός)
Ένα κράτος, ένας λαός, ένα αίτημα / antifa negative
Για να υπάρξει ακραίος ρατσισμός, πρέπει να υπάρχει υπόστρωμα»: συνέντευξη με τον Γ. Μπαχάρα
Μια δίκη που όλοι περιμένουμε με αγωνία #NOT
Οι Παρενεργειες της Δοσης / Κατακάθια του Καφέ
Ημερολόγιο ρατσισμού, εθνικής αξιοπρέπειας και ορθόδοξου αντι-μουσουλμανισμού
Και μετά τους Πακιστανούς μετανάστες, στο στόχαστρο ξανά οι Ρομά / ΑΠΕΛ
Καβάλα στον Αντισημιτισμό (ή, μια δροσερή απόδραση στην Καβάλα)
Ρέγκε, φάπες και συνείδηση (μέρος β’)

 

0151 τεύχος # 4

 

0151 cover

Π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν α : Vous Etes Merde! Περί Pegida, Charlie Hebdo και άλλων τινών… Μια συνέντευξη με τα Κατακάθια του Καφέ. // Γιατί ANTIFA σημαίνει και Φεμινισμός! Μια συνέντευξη του Fight Back! με συντρόφισσες από τη γερμανία για τις (f)antifa ομάδες. // Περί ‘Ισλαμοφασισμού’: Μια επιστολή του Cafe Morgenland στο Terminal 119 (2006) // Για την (Πολιτική) Οργάνωση του Σύγχρονου Ελληνικού Ρατσισμού: το Παράδειγμα του Χαλανδρίο (Μέρος Β’) – Μιχάλης. // Υστερόγραφο 1 (Περί Κοινωνικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης) & Υστερόγραφο 2 (Περί Παιδοφοβικών Λόγων). // Ολοκαύτωμα και Αντιφασισμός μετά το ’45 – Antifa Negative. // Κυβέρνηση Σ.ΑΝΕΛ.: Όταν οι ελληνόψυχοι ενώνονται – ανθέλληνες νεοταξίτες. // Antifa News.

 

Interview with three women – refugees from Syria

Interview with three women – refugees from Syria

Syntagma Square, 14-12-2014, one day before their transfer to Petrou Ralli (Aliens Subdirectorate)
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

0151: How long is it since you’ve been here?

 

Fatime: 4 months

 

How did you get here?

 

I came to Greece with an inflatable boat and nearly died.

 

Which island did you first reach?

 

Rhodes

 

Did all your fellow travellers on the inflatable boat live?

 

They damaged the inflatable so that no one can go back.

 

Who damaged it?

 

The trafficker or someone from us did it so that we can’t go back. That’s when some people died.

 

How many people were you on that boat?

 

35 people.

 

And how many of those died?

 

I don’t know how many died, because I heard several different numbers. Probably, it is young childred that died when they tore the inflatable boat apart.

 

Did you and your family come along with Fatime?

 

Aziza: No, we came here via another route.

 

How long ago?

 

A month ago

 

Did you come with an inflatable boat too?

 

No, we used a bigger inflatable which has rubber underneath, that is, it is safer.

 

Where did you arrive?

 

They got us in Alexandroupoli. They held us for 15 days in prison and then we came here (Athens)

 

How did you travel from Alexandroupoli to Athens?

 

By train.

 

How old are you?

 

24

 

Do you have children?

 

Yes, two of them. Here they are!

 

Do you have family back in Syria?

 

My parents have died in the war in Syria

 

Are you her husband?

 

Yes

 

How old are you?

 

40

 

And you, Fatime, how old are you?

 

27

 

Have you got children?

 

I’ve got two children

 

Are they here?

 

No, they are in Turkey. I want to go to Europe and take them along when I will apply for asylum

 

You don’t want to stay here, nobody wants to stay here.

 

You can’t have a job here, or housing, you can’t have anything.

 

I know, I know.

 

We have witnessed a lot of torture. Many rapes by the traffickers who brought us here. On the way here, the traffickers rape the women.

 

Where do these rapes take place? Here or in Syria?

 

On the road, here, there, anywhere. They rape or they do other things, otherwise they will abandon you halfway

 

Does this mean you have been raped?

 

Something like that happened to me indeed…

 

I’ve learned from other Syrian contacts that in Syrian villages they storm your house and take away girls 13-24 years old. Where are they taking these girls?

 

The Jihadists are doing that. They take girls away and rape them. Then they sell them or simply kill them

 

How are things for you here? Do you want to tell me something about your experiences here? Where do you live? How are Greek treating you? What are you eating?

 

The first thing we realized was that the Greeks are not renting their houses to Syrians. Second, we sleep rough here because the hotels are full and those who stay there sleep on the floor too. Our children are going through this as well

 

Are you facing any danger sleeping rough, other than the rain and the cold?

 

Here in Syntagma where we have been for several days we haven’t experienced anything. But if we were in Omonoia, I know we would see other things.

 

Do you have any relatives in any EU country?

 

Aziza: Only me. I’ve got a relative in Sweden. Our parents have all died in the war.

 

Can’t you prepare your papers for “family unification”?

 

No you cannot do that. I know this from many people who have tried and whose application was rejected. (it only covers parents with children, with the proviso that the children are underage)

 

You tell us, what is your demand?

 

Fatime: What we want from Greece is to be left free to leave. Because the traffickers will pick us up either from the sea or Macedonia, there is a route to follow on foot up to Serbia. We just want a way to leave. We don’t want asylum or anything from Greece. Just to leave by any possible means.

 

We learned that two people from you, tried to escape and died on the way. One of them a 55 year-old doctor, as far as I know. Have you got any information on them? Do you know their names?

 

No, we don’t know anything about them. These things happen all the time.

 

I’d like us to return to what you mentioned before about the rapes by the traffickers. In these groups you travel are there no men? What is their stance?

 

There is no men. The groups are formed by 2-3 women. It’s not really a group, just a few people. Especially if they see a woman that wants to travel alone they put her on the spot.

 

Did you make any formal complaints somewhere?

 

There is shame…

 

When you come here, how do the authorities treat you, especially the women and children?

 

There is not much difference for us.

 

And you, Leyla, how long have you been here?

 

Leyla: Nine months. I came here pregnant and gave birth to my baby. We want you to report everything we are telling you so that the people will know. EU should know, not only Greece. We are thankful. But since Greece cannot help, we need help from abroad. When I gave birth here, they kept my baby because I didn’t have money to pay for the operation. Now we sleep rough.

 

Where is your husband?

 

My husband died two months ago in Syria.

 

Fatime: Mine is lost somewhere in Syria, we don’t know where.

 

So, your children who are they staying with in Turkey?

 

With my sister, she is 18 and taking care of them

 

Leyla: Myself, I’ve got a big problem because I gave birth here. The hospital and the Ministries are telling me that in order to declare the birth, I need to bring some paperwork from Syria. And like I said, my husband who was there, has now been lost. In Syria everything is ruined. If I go there, I will never be able to flee again.

 

Can’t they do this procedure themselves?

 

For that to happen I need a paper from Greece proving I gave birth to this child here. At the hospital though they gave me nothing.

 

So, essentially, this baby does not exist.

 

That’s right. For instance, if I want to go back to Syria, they will not allow the baby through. It does not have any documents, they will say “where did you find it?” Here, my baby has been sleeping for a week on the square. For these reasons, we need you as much as you can to publicize our case.

 

It became known that the municipality and the church are giving shelter to the Syrians. Is this true?

 

They only give that to homeless people. The church is giving you some pasta and then you have to leave. We are all the same, after all. We are all in dire need. We cannot go the church. The only support we receive is from other Syrians who are in Greece, but we cannot stay with them for long, maybe for just a day or two. After that, I have to leave because they cannot cover my expenses, let alone, my baby’s expenses.

 

Some time ago, I met a Syrian woman who had five children and told me she was going to the street market and collected whatever was left over. But they people were chasing her down. Have you tried something similar? Did you encounter any reactions by the public?

 

I have never tried it, we are really scared. If we died in Syria, we would have died once, here we die everyday.

 

 

 

***

The translator who helped with carrying out this interview, added: if someone is going to the airport, he is arrested, even though they know he is Syrian. In some airports they keep you and then they transfer you to the prison. I’ve heard stories like that about Thessaloniki, Kalamata, and Athens. They keep you for 20 days and then they let you go. This is despite that they have seen your papers, proving you are a refugee and according to the law the refugees cannot be legally prosecuted or imprisoned for illegal stay in a country. In Athens, you are transported to Amygdaleza, they keep you for 20 days and then they let you go with a document that says that you are obliged to leave the country within 6 months. A friend of mine has been arrested three times because his document has expired and he has been sent to Amygdaleza. He was never given any other document that would release him from this status. What’s more, this friend speaks Greek. They all say “that’s the law”, and that’s where the discussion ends. In Bulgaria, things are different. The authorities there are giving the people travel documents to continue their journey.

 

* * *

Leyla, Fatime and Aziza were found by L. S. in Syntagma square, 14-12-2014, and their brief chat was recorded in order to be disseminated, according to their own will. Early next morning, at 3am, the police rounded up nearly 600 refugees in Syntagma and transported them to the Aliens Sub-Directorate of the Hellenic Police, in Petrou Ralli st. All their documents were confiscated (passports etc.) and the police gave them 30 days to leave the country. Of course, they were given no other document, which they are entitled to, according to refugee law and so they cannot travel to any EU country. Today, Monday, 15-12-2014, they were released, but in lack of documents, housing and food, they have to make do again on the streets of Athens simply by their own means.

S. & L.

Συνέντευξη με Τρεις Γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Συνέντευξη με Τρεις Γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία
Πλατεία Συντάγματος, 14-12-2014, μία μέρα πριν τη μεταφορά στην Πέτρου Ράλλη

0151: Πριν πόσο καιρό έχεις έρθει εδώ;

Fatime: Πριν από 4 μήνες.

Πώς ήρθες;

Ήρθα με φουσκωτό εδώ στην Ελλάδα και πήγα να πεθάνω.

Σε ποιο νησί έφτασες;

Στη Ρόδο.

Ζήσανε όλοι όσοι ήταν μαζί σου σε αυτό το φουσκωτό;

Μας έσκισαν το φουσκωτό μέσα στη θάλασσα για να μη γυρίσει κάποιος πίσω.

Ποιός σας το έσκισε;

Ο διακινητής ή κάποιος από μέσα το έκανε αυτό για να μην γυρίσουμε πίσω. Και τότε κάποιοι πέθαναν.

Πόσα άτομα ήσασταν συνολικά μέσα στο φουσκωτό;

35 άτομα.

Και πόσοι από αυτούς πέθαναν;

Δεν ξέρω πόσοι πέθαναν γιατί άκουγα από πολλούς διαφορετικά νούμερα. Μάλλον μικρά παιδιά πέθαναν όταν έσκισαν το φουσκωτό στη θάλασσα.

Μαζί με την Fatime είχατε έρθει και εσύ με την οικογένειά σου;

Aziza: Όχι. Εμείς ήρθαμε με άλλο τρόπο.

Πριν πόσο καιρό;

Πριν 1 μήνα.

Με φουσκωτό ήρθες και εσύ;

Όχι, με ένα πιο μεγάλο από φουσκωτό και από κάτω είναι λαστιχένιο, δηλαδή είναι πιο ασφαλές.

Που φτάσατε;

Μας μαζέψανε στην Αλεξανδρούπολη. Μας κράτησαν 15 μέρες στη φυλακή και μετά ήρθαμε εδώ (Αθήνα).

Με τι μέσο ήρθατε από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα;

Με τρένο.

Πόσο χρονών είσαι;

24.

Έχεις παιδιά;

Ναι δύο. Να τα!

Στη Συρία έχεις αφήσει οικογένεια;

Οι γονείς μου έχουν πεθάνει στον πόλεμο στη Συρία.

Εσύ είσαι ο άντρας της;

Ναι.

Εσύ πόσο χρονών είσαι;

40 χρονών.

Εσύ, Fatime πόσο χρονών είσαι;

Fatime: 27

Έχεις παιδιά;

Έχω δύο παιδιά.

Είναι εδώ και αυτά;

Όχι, στην Τουρκία. Θέλω να πάω στην Ευρώπη και να τα πάρω και αυτά μαζί μου όταν θα δηλώσω άσυλο.

Δεν θέλεις να μείνεις εδώ. Κανένας δεν θέλει να μείνει εδώ.

Δεν έχεις δουλειά εδώ, δεν έχεις σπίτι, τίποτα δεν έχεις.

Το ξέρω, το ξέρω.

Έχουμε δει πολλά βασανιστήρια. Πολλούς βιασμούς από τους διακινητές που μας έφερναν εδώ. Στο δρόμο από τη χώρα μας για εδώ οι διακινητές βιάζουν τις γυναίκες.

Πού γίνονται αυτοί οι βιασμοί στην Ελλάδα ή στη Συρία;

Στο δρόμο, εδώ, εκεί, οπουδήποτε. Κάνουν βιασμούς ή σου κάνουν άλλα πράγματα, αλλιώς σε αφήνουν στους δρόμους.

Δηλαδή εσύ έχεις υποστεί βιασμό;

Μου συνέβη κάτι τέτοιο….

Από άλλες επαφές με Σύριους μετανάστες έχω μάθει ότι στα χωριά της Συρίας μπαίνουν στα σπίτια και παίρνουν κορίτσια 13-24 χρονών. Αυτά τα κορίτσια πού τα πηγαίνουν;

Αυτό το κάνουν οι τζιχαντιστές. Αυτοί οι ίδιοι που παίρνουν τα κορίτσια τα βιάζουν. Μετά τα πουλάνε μεταξύ τους ή και απλά τα σκοτώνουν.

Εδώ πώς είναι τα πράγματα για ‘σένα; Θέλεις να μου πεις κάποιες από τις εμπειρίες σου εδώ; Πού ζεις; Πώς σε αντιμετωπίζουν οι Έλληνες; Τι τρως;

Το πρώτο που καταλάβαμε είναι ότι οι Έλληνες δεν νοικιάζουν τα σπίτια τους σε εμάς τους Σύριους. Δεύτερον, εδώ κοιμόμαστε στο δρόμο, γιατί τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα και όσοι μένουν εκεί επίσης κοιμούνται σε στρώματα κάτω. Όλα αυτά μαζί με τα παιδιά μας.

Στο δρόμο δεν έχετε κίνδυνο, εκτός από το κρύο, τη βροχή;

Εδώ στο Σύνταγμα που είμαστε τόσες μέρες δεν έχουμε ζήσει κάτι τέτοιο. Αλλά αν ήμασταν στην Ομόνοια ξέρω ότι σίγουρα θα βλέπαμε άλλα πράγματα.

Έχει κάποια από εσάς κάποιο συγγενή σε κάποια χώρα της Ε.Ε.;

Aziza: Εγώ μόνο. Έχω έναν συγγενή στη Σουηδία. Οι γονείς όλων μας έχουν πεθάνει στον πόλεμο.

Εσύ δεν μπορείς να κάνεις τα χαρτιά σου για την «οικογενειακή επανένωση»;

Όχι δεν γίνεται αυτό. Το ξέρω από πολλούς που έχουν κάνει αυτή την προσπάθεια και τους έχουν απορρίψει το αίτημα. (ισχύει μόνο για γονείς και παιδιά, στις περιπτώσεις όμως που τα παιδιά είναι ανήλικα).

Πείτε μας εσείς τι θέλετε. Ποιό είναι το αίτημά σας;

Fatime: Αυτό που θέλουμε εμείς από την Ελλάδα είναι να μας αφήσει να φύγουμε. Γιατί οι διακινητές θα μας πάρουν ή από τη θάλασσα ή από τη Μακεδωνία, υπάρχει ένας νέος δρόμος που πας με τα πόδια μέχρι τη Σερβία. Θέλουμε απλά έναν τρόπο για να φύγουμε. Δεν θέλουμε ούτε άσυλο ούτε τίποτα από την Ελλάδα. Να φύγουμε με οποιονδήποτε τρόπο.

Μάθαμε ότι δύο άτομα από εσάς, που ήταν εδώ στο Σύνταγμα, προσπάθησαν να φύγουν και στο δρόμο πέθαναν. Ο ένας 55 χρονών γιατρός απ’ ό,τι ξέρω. Ξέρεις κάποια πληροφορία για αυτούς, ξέρετε τα ονόματά τους;

Όχι δεν ξέρουμε κάτι για αυτούς. Αυτά γίνονται συνέχεια.

Θα ήθελα να μείνουμε σε αυτό το θέμα που ανέφερες πιο πριν, σχετικά με τους βιασμούς από τους διακινητές. Σε αυτά τα γκρουπ που έρχεστε προς τα εδώ υπάρχουν και άντρες; Ποια είναι η στάση εκείνων;

Δεν υπάρχουν άντρες. Οι ομάδες είναι 2-3 γυναίκες. Δεν είναι γκρουπ. Πάμε λίγοι-λίγοι. Και ειδικά αν δούνε κάποια γυναίκα που θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι τη βάζουν στο μάτι να την πάνε μόνη της.

Μετά το καταγγέλετε κάπου;

Υπάρχει ντροπή…

Όταν έρχεστε εδώ πώς σας συμπεριφέρονται οι αρχές, στις γυναίκες και στα παιδιά κυρίως;

Δεν έχει κάποια διαφορά για εμάς.

Εσύ Leyla πόσο καιρό είσαι εδώ;

Leyla: Εννιά μήνες. Ήρθα εδώ έγκυος και γέννησα εδώ το μωρό μου. Θέλουμε όσα σας λέμε τώρα να τα γράψετε παντού για να τα δούνε και άλλοι. Να το δει και η Ε.Ε., όχι μόνο η Ελλάδα. Σας ευχαριστούμε πολύ εσάς. Αφού η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να μας βοηθήσει, θέλουμε βοήθεια από το εξωτερικό. Όταν γέννησα το μωρό μου σε κάποιο νοσοκομείο εδώ, μου το κρατάγανε εκεί και δεν μου επέτρεπαν να το πάρω επειδή δεν είχα να πληρώσω για τη γέννα. Και τώρα κοιμόμαστε εδώ στους δρόμους.

Ο άντρας σου πού είναι;

Ο άντρας μου πέθανε πριν δύο μήνες στη Συρία.

Fatime: Ο δικός μου έχει χαθεί στη Συρία, δεν ξέρουμε που είναι.

Οπότε τα παιδιά σου με ποιόν είναι στην Τουρκία;

Με την αδερφή μου είναι. Εκείνη είναι 18 χρονών και τα φυλάει.

Leyla: Εγώ επειδή γέννησα εδώ το παιδί μου έχω μεγάλο πρόβλημα. Από το νοσοκομείο και από τα Υπουργεία μου λένε ότι για να δηλώσω τη γέννησή του πρέπει να τους φέρω κάποιο χαρτί από τη Συρία. Και όπως σου είπα πριν ο άντρας μου που ήταν εκεί, έχει πεθάνει τώρα. Στη Συρία έχουν διαλυθεί τα πάντα, αν πάω εκεί δε θα μπορέσω να ξαναφύγω.

Δεν μπορούν να κάνουν αυτή τη διαδικασία μόνοι τους με κάποιον τρόπο;

Για να γίνει αυτό πρέπει να μου δώσουν πρώτα από την Ελλάδα ένα χαρτί ότι γέννησα εδώ αυτό το παιδί. Στο νοσοκομείο όμως δεν μου έδωσαν τίποτα.

Δηλαδή αυτό το μωρό στην ουσία δεν υπάρχει.

Έτσι είναι. Για παράδειγμα αν αυτό το μωρό θελήσω να το πάω πίσω στη Συρία, νόμιμα δεν θα το αφήνουνε. Δεν έχει χαρτιά, θα μου πουν «πού το βρήκες;». Και εδώ το μωρό μου κοιμόταν μία εβδομάδα στις πλατείες. Για αυτούς τους λόγους σας παρακαλούμε να προβάλλετε όσο πιο πολύ μπορείτε όσα σας λέμε για να τα μάθει ο κόσμος μήπως και γίνει κάτι.

Ακούστηκε ότι ο δήμος και η εκκλησία δίνανε στέγη στους Σύριους. Ισχύει;

Αυτά τα δίνουν μόνο στους άστεγους. Και η εκκλησία λίγα μακαρόνια σου δίνει και μετά σε διώχνουν. Εξάλλου όλοι ίδιοι είμαστε. Όλοι έχουμε μεγάλη ανάγκη. Δεν γίνεται να πάμε όλοι στην εκκλησία. Το μόνο που μου προσφέρεται είναι από άλλους Σύριους φίλους που είναι στην Ελλάδα καιρό, αλλά και σε αυτούς μπορώ να μείνω για δύο μέρες το πολύ. Μετά πρέπει να φύγω γιατί δεν μπορούν να καλύψουν και τα δικά μου έξοδα και ειδικά του μωρού μου.

Παλιότερα είχα γνωρίσει μία γυναίκα Σύρια που είχε 5 παιδιά και μου είχε πει ότι έβγαινε στη λαϊκή όταν τελείωνε και μάζευε ότι περίσσευε. Ο κόσμος όμως την κυνηγούσε. Εσύ έχεις επιχειρήσει κάτι τέτοιο; Είχες κάποια αντίδραση από τον κόσμο;

Δεν το έχω προσπαθήσει ποτέ γιατί φοβόμαστε όλοι. Αν πεθαίναμε στη Συρία, θα είχαμε πεθάνει μια φορά, εδώ όμως πεθαίνουμε καθημερινά.

* * *

Ο μεταφραστής που βοήθησε να πραγματωθεί αυτή η συνέντευξη, πρόσθεσε: Εντωμεταξύ αν πηγαίνει κάποιος στο αεροδρόμιο τον πιάνουν και τον σταματάνε και δεν τον αφήνουν να περάσει. Ενώ ξέρουν ότι είναι από τη Συρία. Σε μερικά αεροδρόμια κιόλας σε κρατάνε εκεί και μετά σε πάνε στις φυλακές. Για τη Θεσσαλονίκη, την Καλαμάτα και την Αθήνα έχω ακούσει τέτοιες ιστορίες. Σε κρατάνε 20 μέρες και μετά σε αφήνουν. Όλα αυτά παρότι έχουν δει τα χαρτιά σου που δείχνουν ότι το άτομο αυτό είναι πρόσφυγας και σύμφωνα με το νόμο οι πρόσφυγες δεν διώκονται ούτε φυλακίζονται για παράνομη διαμονή σε μία χώρα. Στην Αθήνα σε πηγαίνουν στην Αμυγδαλέζα, σε κρατάνε εκεί για 20 μέρες και μετά σου δίνουν ένα χαρτί μόνο που λέει ότι μπορείς να παραμείνεις στη χώρα για 6 μήνες. Ένα φίλο μου τον έχουν συλλάβει τρεις φορές επειδή έχει λήξει το χαρτί του και πάλι τον πηγαίνουν στην Αμυγδαλέζα. Καμία από όλες αυτές τις φορές δεν του έχουν δώσει κάποιο άλλο χαρτί που να τον βγάζει από αυτή την ιστορία, και μάλιστα αυτός ο φίλος ξέρει και μιλάει και ελληνικά. Όλοι λένε ότι «ο νόμος είναι έτσι» και εκεί τελειώνει η κουβέντα. Στη Βουλγαρία ωστόσο τα πράγματα είναι αλλιώς. Εκεί οι επίσημες αρχές παρέχουν στους πρόσφυγες τα επίσημα ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να μεταβούν σε άλλη χώρα.

* * *

Τη Leyla, τη Fatime και την Aziza τις βρήκανε η Λ. και η Σ. στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή, 14-12-2014, και η μικρή τους κουβέντα μαγνητοφωνήθηκε για να διαδοθεί, όπως ζήτησαν οι γυναίκες πρόσφυγες. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, στις 3 π.μ. η αστυνομία περικύκλωσε τους σχεδόν 600 πρόσφυγες στο Σύνταγμα και τους μετέφερε στη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Εκεί τους κατασχέθηκαν όλα τα επίσημα έγγραφά (διαβατήρια κτλ) και η αστυνομία τους έδωσε 30ήμερες άδειες παραμονής στον καθένα και την καθεμιά, μετά τη λήξη των οποίων τους ζητείται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά, δεν τους δόθηκε οποιοδήποτε άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο, το οποίο δικαιούνται με βάση το νομικό καθεστώς των προσφύγων, συνεπώς δεν μπορούν να ταξιδέψουν προς άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Σήμερα, Δευτέρα 15-12-2014, ελλείψει χαρτιών, στέγης και φαγητού, τους παραχωρήθηκε μια κατ’ επίφαση ελευθερία, αφού πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι/ες τους εκ νέου στους δρόμους της Αθήνας.

Σ. & Λ.

0151 # 3

oo
Τα κείμενα του 3ου τεύχους on line

 

Η παιδοφοβία σαν κομμάτι του μοντέρνου λευκού χριστιανικού ρατσισμού.

Η βικτωριανή ευρώπη κατασκεύασε την έννοια του κανονικού, ορίζοντας δύο βιολογικά φύλα, περιγράφοντας πως είναι η υγιής εξουαλικότητα που θα πρέπει να έχει το κάθε φύλο, παιδαγωγικοποιώντας την παιδική σεξουαλικότητα, υστερικοποιώντας το γυναικείο σώμα και κυνηγώντας τους διεστραμμένους ενήλικες. Ισχυρίστηκε, έτσι, ότι ανακάλυψε τους προαιώνιους υπεριστορικούς φυσικούς νόμους που διέπουν το ανθρώπινο σώμα, τους οποίους τόσους αιώνες κάλυπτε το σκοτάδι της θρησκείας και των προλήψεων, ο σκοταδισμός, που επέτρεπε στα σώματα να εκπίπτουν απ’ τη φύση τους και να χάνουν την ανθρωπινότητα τους, να εκφυλίζονται να είναι μόνο σάρκα και τίποτα άλλο. Σε αυτή τη βάση οι λευκοί αρτιμελείς σισετεροκανικοί άντρες έπρεπε να βγάλουν τους άλλους πολιτισμούς απ’ το σκοτάδι, να τους βγάλουν στο φως, να διαδώσουν τα ιδανικά της γαλλικής επανάστασης μέσα από την αποικιοκρατία και να μάθουν σε όλο τον κόσμο ότι τα φύλα είναι δύο, να δείξουν ποια είναι η φύση και η υγιής συμπεριφορά του άντρα και ποια της γυναίκας.

 

Ούτως ή άλλως στα μέτρα του λευκού ενήλικου σισ-ετεροκανονικού άντρα χτίστηκε η κατηγορία του ανθρώπου σαν αντικείμενο μελέτης, προβληματισμού, σαν τόπος παραγωγής αλήθειας μέσα στη νεωτερικότητα. Όλες οι άλλες ταυτότητες θεωρούνται υποδεέστερες αυτού· και αυτός πρέπει να συμμορφώνεται στους κώδικες που προστάζει η ταυτότητα του, αν θέλει να παραμείνει στην τάξη του φυσιολογικού. Οι μαύροι άντρες αναπαραστήθηκαν ως υπερσεξουαλικοί ζωώδεις κι οι ανατολίτες ως αποσεξουαλικοποιημένοι θηλυπρεπείς, οι εβραίοι υπερσεξουαλικοί αλλά διεστραμμένοι, πηγή κάθε νοσηρού στοιχείου της δύσης κλπ. Οι μαύρες γυναίκες περιγράφονται ως ανεξέλεγκτες κι άγριες, οι κινέζες ως ήρεμες κι υποτακτικές, υπέρμετρα θηλυκές κλπ. Με αυτό τον τρόπο διατέμνονται ο αποικιοκρατικός και αντισημιτικός λόγος μέσα στη ρουμπρίκα του λευκού χριστιανού.

 

Οι μη-ευρωπαϊκοί πληθυσμοί πρέπει να είναι υπό κηδεμονία για να φτάσουν στην αλήθεια και στην αυτογνωσία, να εξελιχθούν και να βρεθούν στον τροχό της προόδου. Ο βικτωριανός λόγος όρισε αρκετά υψηλά το όριο ηλικίας για το οποίο έχουν συσσωρευθεί οι δυνάμεις, οι παραγωγικές ικανότητες ώστε το σώμα να έχει τη βιοπολιτική νομιμοποίηση να αποκτά πρόσβαση στην υγιή – εξ ορισμού αναπαραγωγική – σεξουαλικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε στοιχείο της ars erotica που περιλάμβανε τελετουργίες σεξουαλικής κοινωνικοποίησης των ατόμων που αναπαρίστανται ως ανήλικα με ενήλικες, περιγράφεται ως η πιο τερατώδης βαρβαρότητα. Γενικότερα, η παιδοφοβία, η προστασία και η επιτήρηση των ανηλίκων έγινε ένα απ’ τα πιο σταθερά και διαχρονικά χαρτιά της ρατσιστικής ρητορικής απέναντι στους μη-λευκούς/χριστιανούς.

 

Π.χ. μετά την κρατική απαγωγή της μικρής μαρίας από τους ρομά γονείς της βρέθηκαν πολλοί στο δημόσιο λόγο που αναρωτήθηκαν μήπως πρέπει να γίνουν μαζικές απαγωγές ρομά παιδιών ούτως ή άλλως· αφού «αν είσαι 15 και 13 χρονών δεν μπορείς να είσαι γονιός». Ήδη τα χιλιάδες παιδιά ρομά που τις τελευταίες δεκαετίες απήχθησαν από κρατικούς φορείς για να εξαφανιστούν και να πωληθούν τα όργανα τους κλπ – η υπόθεση των 502 του ιδρύματος αγίας βαρβάρας είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου – δεν αρκούν φαίνεται, το κράτος-πατέρας ετοιμάζει πιο συστηματική επίθεση για να σώσει τα παιδιά από ένα σύστημα συγγένειας το οποίο κρίνει ακατάλληλο, στο οποίο δεν τηρούνται οι ίδιες νόρμες ενηλικίωσης που έχει φυσικοποιήσει.

 

Αλλά πέρα απ’ την αντι-ρομά αφήγηση, η παιδοφοβία έχει συνδεθεί πολύ με τον αντισημιτισμό και την ισλαμοφοβία και σε μια πιο συνολική κλίμακα με τον οριενταλισμό και την εξωτικοποίηση των ανατολικών διαστροφών. Είναι κάτι διαδεδομένο απ’ την καταγγελία του κορανίου ως παιδοφιλικής προπαγάνδας λόγω της σχέσης του προφήτη μωάμεθ με την 9χρονη aisha, τις ομοφοβικές αναφορές για τα χαρέμια αγοριών και τις ομοσεξουαλικές τελετουργίες ενηλικίωσης των εφήβων, που αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αραβικής και οθωμανικής ερωτικής παράδοσης μέχρι τα hoaxes για καταναγκαστικούς γάμους νηπίων από τη χαμάς ή τη σαουδική αραβία.

 

Στην αντισημιτική ρητορική, αντίστοιχα, όπως είπαμε, οι εβραίοι ευθύνονται για καθε τι που αναπαρίσταται ως εκ-φυλιστικό για την κοινωνία και ειδικότερα η ρίζα του κακού του μοντερνισμού, οπότε οι λίβελλοι κι οι συκοφαντίες για τους παιδόφιλους ραββίνους, για την ‘πορνογραφία και τη σεξουαλικοποίηση των παιδιών μας που προωθούν τα σιωνιστικά lobby’ είναι απ’ τα πιο δημοφιλή hobby της ακροδεξιάς και όχι μόνο. Στο κυνήγι των άλλων με πρόσχημα την προστασία των παιδιών μπορούμε να αναφέρουμε και την απόπειρα δίωξης της περιτομής από ευρωπαικά κράτη (όπως η γερμανία) που στοχεύει ταυτόχρονα κα τους μουσουλμανικούς και τους εβραϊκούς πληθυσμούς – και πολύ περισσότερο τους δεύτερους. Ήταν μια ξεκάθαρη προσπάθεια του γερμανικού volk να απαντήσει στο ερώτημα πως θα αποπειραθούμε να απελευθερώσουμε ξανά τη γερμανία από εβραίους/ες χωρίς να κατηγορηθούμε ότι ετοιμάζουμε νέο άουσβιτς;

Γράφοντας τα αυτά από μια διαθεματική φεμινιστική σκοπιά δεν εξιδανικεύω τις έμφυλες σχέσεις της πατριαρχίας των προ-μοντέρνων συστημάτων συγγένειας αφού και αυτές είχαν στηριχτεί στον καταναγκασμό και στην κουλτούρα του βιασμού. Και τότε, όμως, είχαν αναπτυχθεί στρατηγικές αντίστασης στην ανδρική επιβολή – τις οποίες δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου – που υπάρχουν ακόμα εκεί όπου το συντακτικό της δύσης δεν έχει αναδιοργανώσει πλήρως την έμφυλη κοινωνικοποίηση. Ωστόσο, κόντρα στο μύθο της γραμμικής προόδου, βλέπουμε μια αναδιάρθρωση της πατριαρχίας και όχι μια υποχώρηση της, απέναντι στην οποία συγκροτούνται νέες ανώμαλες, queer και γυναικείες ρήξεις, θεωρίες και πρακτικές χειραφέτησης. Για να μείνουμε στο θέμα του κειμένου, βλέπουμε ότι η εννοιολόγηση της σωστής ηλικίας για να κάνεις σεξ έχει οριστεί ως εργαλείο νομιμοποίησης και καθολικοποίησης βιοπολιτικών αποκλεισμών αλλά και συγκρότησης της σεξουαλικότητας στα πλαίσια της αναπαραγωγικής ετεροκανονικότας με όλη την παραβιαστικότητα και την κακοποίηση που εμπεριέχει αυτό το πλαίσιο· κι όχι ως αυτοδιάθεση του σώματος απέναντι στην εξουσία του φύλου.

… το υπόλοιπο άρθρο στην έντυπη μορφή του 3ου τεύχους του 0151 (# Οκτώβρης 2014), σε περίπτερα & βιβλιοπωλεία

Brief an einen jungen Antisemiten

Im Februar 2014 erschien die erste Ausgabe der Zeitschrift 0151*, herausgegeben von einem Zusammenschluss einiger Antifa-Gruppen (inklusive „Antifa Negative“) und Einzelpersonen. Hier eine Übersetzung der Zeitschriftenkolumne „Kaffeesatz“. Zum Verständnis wurden dem Originaltext Fußnoten hinzugefügt.

*0151 ist der Name eines ehemaligen jüdischen Stadtteils von Thessaloniki, in dem 1931 die Bewohner einen Überfall von 500 Faschisten/Antisemiten erfolgreich abwehrten und sie in die Flucht schlagen konnten. Es war eine der größten antifaschistischen Aktionen der damaligen Zeit.

Kaffeesatz

Brief an einen jungen Antisemiten

Benutze überall und immer dort, wo es Dir passt, das Wort „Holocaust“. Z. B. „Holocaust“ bei der Beschäftigung (bezüglich eines arbeiterfeindlichen Gesetzes), „Holocaust“ in der Fabrik x (bezüglich der dort stattgefundenen Entlassungen), „Holocaust“ im öffentlichen Sektor (bezüglich der Gehaltskürzungen), „Holocaust“ bei öffentlichen Verkehrsmitteln (bezüglich der Fahrpreiserhöhungen) usw., um nur einige der vielen Möglichkeiten zu erwähnen. Wenn das Wort gar im Titel vorkommt, wirkt der Artikel bedeutsamer. Falls nun der Leser zu verstehen beginnt, dass der Holocaust so was Ähnliches wie Entlassungen oder drastische Gehaltskürzungen usw. war, kann dies nicht Dein Problem sein.

Es ist selbstverständlich, dass Du immer und überall bekundest, dass Du kein Antisemit bist. Ähnlich etwa der Situation, in der alle erzählen, dass die Griechen keine Rassisten sind.

Benutze das Wort „Juden“ nicht nur, wenn Du gegen Israel vorgehst, sondern auch umgekehrt, wenn Du die katastrophalen Folgen des Memorandums oder der Weltverschwörung gegen das heroische griechische Volk in der Opferrolle plastisch darstellen willst. Das Mindeste, was Du machen kannst, wäre, Dein Volk als „die Juden von heute“ zu bezeichnen. So was kommt immer gut an.

Wenn Du gezwungen bist, Deine Solidarität gegenüber einem von der „Goldenen Morgenröte“ (GM), also von Neonazis verfolgten Juden auszudrücken, dann vergewissere Dich zuerst, dass er Antizionist ist – und danach kannst Du Deine Pflicht tun. Eine Unterstützung z.B. des Vorsitzenden des Zentralrates der Israeliten in Griechenland (KIS) wäre unangebracht, da er niemals eine Kritik gegenüber Israel geäußert hat.

Generell empfehlen wir Dir, Sympathien gegenüber Juden zu zeigen, insbesondere wenn sie bereits tot sind. Somit umgehst Du eventuell negative Überraschungen und erfüllst gleichzeitig Deine humanistische Pflicht.

Von den lebenden Juden solltest Du stets verlangen, dass sie sich zu jedem Ereignis im Nahen Osten positionieren (unter uns: es ist egal, ob sie sich positionieren oder nicht, entscheidend ist, dass sie sich gegen Israel positionieren). Dieser Forderung kann durchaus bezüglich der Flüchtlingslager (die Du stets Konzentrationslager nennen solltest – Du weißt warum), bezüglich der rassistischen Aufstände der lokalen griechischen Kollektive (mit oder ohne die GM als Stütze), der Jagd auf Flüchtlinge/Migranten usw. erweitert werden. Denn aufgrund der reichhaltigen Erfahrung, die die Juden während ihrer langen Verfolgung gesammelt haben, sind sie verpflichtet, ständig Position zu solchen Geschehnissen zu beziehen.

Wenn Du Fußballbegeisterter bist und den Drang spürst, bei einem Spiel einer griechischen Mannschaft gegen Makkabi gegen die Verbrechen Israels zu protestieren, dann bekunde erst einmal, dass Du kein Antisemit bist – und danach kannst Du sagen, was dir einfällt.
Für diejenigen Personen, die sich an „ Grekoarbeitern“ berauschen, sowohl nach der marxistischen als auch nach der anarchistischen Variante (Arbeiterklasse, Volksküche, Klassenbewusstsein, Volksbasar usw.), ist es erforderlich, dass sie unbedingt die Schriften von Abraham Benaroja1 über der Arbeiterbewegung in Griechenland meiden. Nicht nur weil er ein Jude, sondern auch noch Bulgare war. Außerdem sind es viel zu viele Bände. Dass Abraham Benaroja sich mit der Federation (revolutionäre Organisation, Vorläufer der KPG), mit jemandem namens Giounas (ebenfalls Jude, Führer der Tabakarbeitergewerkschaft) zu schaffen machte und die SEKE, die spätere KPG gründete, entlastet ihn weder von seiner Schuld noch von seiner Herkunft. Abgesehen davon war er ein Opportunist/Reformist (dies muss auch betont werden, damit ein revolutionärer Anstrich seiner Abwertung vergrößert). Im besten Fall kann man einen Gewerkschaftssitzungssaal2 nach ihm benennen. Das ist mehr als genug.

Wenn Du eine Vorliebe für anarchistisches oder antiautoritäres Gebaren hast, täglich oder am Wochenende, solltest Du Dich bei Ereignissen wie z.B. einem Schulbusanschlag in Tel Aviv oder einem Raketeneinschlag auf ein bewohntes Gebiet in Israel neutral verhalten. Zur Not ignoriere es. Wenn dies nicht möglich ist, dann solltest Du von Deiner felsenfesten Gegnerschaft zu allen Staaten und Machtstrukturen usw. sprechen, es ist ein guter Ausweg. Es lohnt sich dabei zu betonen, dass ähnliche Ereignisse einen guten Anlass für verschiedene Gruppen und Personen bieten, um gegen den Islam, gegen Fundamentalisten usw. vorzugehen. Somit können solche Ereignisse eine gute – und aus ethischen Gründen astreine – Gelegenheit sein, um gegen „die Araber“, „die Muslime“ usw. ins Feld zu ziehen.

Wenn all das schwierig oder mühselig für Dich ist, gibt es natürlich auch die klassischen Möglichkeiten der Artikulation und des Protestes: Eine Demo z. B. gegen die israelische Botschaft, eine Analyse der jüdische Weltverschwörung (Soros, Rotschild usw.) gegen das griechische Volk, eine Aufdeckung der Machenschaften im Bereich der Unterhaltung (Hollywood) oder der internationalen Massenmedien, die von der jüdischen Lobby kontrolliert werden usw. Wenn Du der Meinung bist, dass all das zu abgekaut und leicht zu widerlegen ist, tue es dann indirekt, indem Du über den Weltkapitalismus, über den amerikanischen Imperialismus, über das Finanzkapital, über Lehman und seine Gebrüder usw. redest. Du darfst dabei natürlich nicht die Wall Street vergessen! Der Charme in dem Fall ist, dass Du in keinster Weise gezwungen bist, das Wort „Juden“ zu erwähnen. Der griechische Leser besitzt die politische Reife und den Durchblick, um zu verstehen, was Du meinst.
Insbesondere, wenn Du Kader einer linker Partei bist, hast Du die Pflicht, die Einladung von KIS zum jährlichen Holocaust-Gedenktag zu boykottieren, falls auch noch der israelische Botschafter eingeladen wird, um somit gegen die Verbrechen Israels an den Palästinensern zu protestieren. Mit äußerster Beharrlichkeit solltest Du die Ausladung des israelischen Botschafters verlangen, ansonsten
bleibst Du der Gedenkveranstaltung fern. Wo kämen wir denn hin, wenn Juden selber über ihre Gedenktage bestimmen.

Wenn Du Dich nun im akademischen Milieu bewegst und eine diesbezügliche Karriere anstrebst, empfehlen wir Dir, eine Doktorarbeit über die Deportation und Vernichtung der Juden von Thessaloniki zu verfassen. Dank der konsequenten und mühsamen Anstrengungen der deutschen und der sie unterstützenden christlichen Griechen gibt es zahlreiches Material, es ist sehr leicht. Wenn Du sogar detailliert auflistest, wie die Juden durch ihre christlichen Mitbürger massenhaft gerettet wurden, hast du es geschafft! Achte aber auf die Regeln der Mathematik: In einem ähnlichen öffentlichen Diskurs (Wehrmachtsaustellung, d. Ü.) in Deutschland kam heraus, dass die Anzahl der von den Deutschen (nach eigenen Bekundungen) geretteten Juden höher als die der ermordeten betrug. Daher solltest Du unbedingt berücksichtigen, dass hiesige bösen Zungen (z.B. KIS) von etwa 92% ermordeter Juden sprechen. Falls also Dank Deiner wissenschaftlich fundierten Analysen und Untersuchungen eine Anzahl von über 8% der durch die christlichen Griechen geretteten Juden herauskommt, musst Du dann folgerichtig den Prozentanteil der ermordeten Juden verringern. Somit rettest du auch etwas, seien es auch nur die Regeln der Mathematik.

Wie wir eingangs sagten, empfehlen wir Dir auch, Deine Arbeit auf die toten Juden zu beschränken und nicht auf die lebenden und überlebenden auszuweiten. Noch wichtiger ist es, dass Du Dich auf gar keinen Fall mit deren Entschädigung, mit der Arisierung ihrer Geschäfte und Häuser, mit der Rolle der christlichen Griechen bezüglich der Plünderung von jüdischem Hab und Gut, mit der Haltung des Schweigens der Linken damals während der Deportation, mit den jüdischen Grabsteinen/Platten, die heute noch zahlreiche Gebäude, Häuser und Treppen schmücken, beschäftigst. Und vor allem kein Wort über die „Aristoteles Universität von Thessaloniki“3. Aber Du solltest auch kein Wort verlieren über aktuelle Ereignisse, wie die Schändung des Holocaustmahnmals vor einigen Jahren oder die Verschmutzung von Synagogenwänden mit revolutionären Parolen oder die nächtlichen Besuche” von jüdischen Friedhöfen oder den Plevris-Prozess4. In den Fußnoten solltest Du über Israel weder was Positives noch was Neutrales erwähnen, damit Deine innovative Studie keinen Fleck abbekommt. Alles andere ist erlaubt und bekommt mehr Gewicht, wenn es von akademischen Symposien, wissenschaftlichen Untersuchungen usw. begleitet wird. Wenn Du diese Regeln einhältst, ist Deine akademische Karriere so gut wie sicher.

Wenn Du eine Leseratte bist, bleib Deinen bisherigen Vorlieben treu und lass dich nicht auf Erzählungen von (Holocaust) Überlebenden ein, auch nicht von historischen, philosophischen, empirischen usw., Schriften, die sich mit der Shoah beschäftigen. So eine Beschäftigung ist schädlich. Insbesondere solltest du Primo Levi, Jean Amery, Jean Paul Sartre, Adorno und viele andere (die wir nicht weiter hier auflisten) vermeiden. Dein bereits erlangtes Wissen aus Gesprächen und Zeitschriften (vor allem wenn Fotos, seien sie auch nur schwarz-weiß, aus Dachau und Auschwitz zu sehen sind) reichen vollkommen aus, um ein vollständiges und vor allem fundiertes Wissen des Geschehens zu haben. Mehr brauchst Du nicht: es macht Dir nur Sorgen und beinhaltet die Gefahr, dass Dein festes Ideologiefundament ins Schwanken gerät. Es besteht also die akute Gefahr, dass Du durcheinander kommst, was katastrophal wäre für Deine unmittelbar bevorstehende Revolution.

Falls Du mal auf eine Gruppe oder auf Personen triffst, die die Existenz Israels verteidigen oder gegen Antisemitismus und Antizionismus sind, gibt es zwei Möglichkeiten, um solchen Phänomenen entgegen zu treten: Die eine ist die allseits bekannte: sie als Agenten der (israelischen) Botschaft, als zionistische Provokateure usw. zu denunzieren. Weil diese Form zu langweilig geworden ist (nicht mal diejenigen, die so was, schreiben lesen es), empfehlen wir andere Methoden, wenn Du nicht vermeiden kannst, diese Personen oder Gruppen zu ignorieren. Z. B. eine schwerwiegende Analyse zu verfassen, in der Du deren einseitige, faschistoide, proimperialistische, proamerikanische Haltung anprangerst und sie in den Zeitungen und im Internet lancierst. Dabei solltest Du darauf achten, dass Du nur dann Erfolg hast, wenn Du gleichzeitig bekundest, dass Du Antifaschist oder Anarchist oder antiautoritär oder linksradikal usw. bist – ansonsten würden Dich die Leser mit der Goldenen Morgenröte wegen der Argumentationsgleichheit verwechseln. Wenn Du Dich gar Massenbewegungen anschließt, muss Du unbedingt die geringe Anzahl solcher Gruppen betonen. Damit beruhigst Du deine Fans, indem du zeigst dass sie keine Gefahr darstellen. Dabei kannst du auch Deine Aktivitäten und Deine Orden, die Du bei den Straßenschlachten gewonnen hast, aufzählen, im Gegensatz zu deren geringerer Aktivität. Somit wertest Du sie in den Augen Deiner Fans ab und schützt die Jüngeren vor dem verhängnisvollen Irrweg solchen Gruppen.

Bewaffnet mit diesen Empfehlungen, sind wir sicher, dass Du Deine Krise überwinden wirst, auch die ökonomische.

PS: ALLE hier erwähnten Fälle und „Empfehlungen“ entsprechen real stattgefundenen Ereignissen/Äußerungen, die wir den Massenmedien inklusive Internet entnommen haben.

November 2013

1 Abraham Benaroja, 1909 Gründer der sozialistischen Organisation Federation, 1918 der sozialistischen SEKE (die wiederum 1921 zur kommunistischen Partei Griechenlands umbenannt wurde). Um einen Eindruck über ihn zu vermitteln: eine Zeugenaussage (eigentlich Hymne/Lobrede) eines Polizeispitzels im Prozess gegen ihn und gegen Giounas: „Benaroja beharrt auf seinen Ansichten, arbeitet mit Giounas zusammen und agitiert die Arbeiter, indem er sie auffordert, weder Religion, noch Nation, noch Regierung und König zu akzeptieren. Er stellt diese Instanzen/Institutionen als lächerliche Gebilde dar und als Last der Arbeiterwelt. Er fordert sie auf, keine Steuer an den Staat zu zahlen und das (Militär)Rekrutierungsamt zu meiden. Und wenn dennoch jemand es nicht schafft, der Einberufung in der Armee zu entgehen, soll er im Kriegsfall nicht gegen den ihm gegenüber stehenden Bruder vorgehen, sondern den eigenen Offizier, der ihm zum Kriegsplatz geführt hat, niederschießen. Schließlich betone ich, dass beide, Benaroja und Giounas, äußerst gefährlich für die öffentliche Ordnung sind.“ Abraham Benarogia starb 1979 in Tel Aviv, vergessen und verschwiegen von der gesamten griechischen Linken, Samuel Giounas wurde in Auschwitz umgebracht.

2Im Gewerkschafts-Arbeiterzentrum von Thessaloniki wurde ein Sitzungssaal nach ihm benannt.

3 Die Aristoteles Universität ist auf dem jüdischen Friedhof von Thessaloniki, dem ältesten Europas, aufgebaut. Die Einebnung des Friedhofs war ein Geschenk der Deutschen an die Griechen wären der Besatzungszeit. Er wurde seitens der Einheimischen ausgeplündert und enteignet.

42007-2008 fand ein Prozess gegen den Alt-Neonazi Plevris statt, wegen seines Buches „Juden: die ganze Wahrheit“, in dem er u.a. die Wieder-in-Betriebnahme von Auschwitz forderte. Er endete mit Freispruch in letzter Instanz, anschießend wurde von Plevris der Vorsitzende von KIS wegen Verleumdung angeklagt. Beide Prozesse wurden seitens der gesamten Medienlandschaft ignoriert und verschwiegen. Dem Nebenkläger KIS wurde jegliche Solidarität verweigert (in der Auslandspresse fand es mehr Beachtung als im inneren des Landes).

Μάιος 2014 (Ημερολόγιο Ρατσισμού)

Κατεβάστε σε μορφή pdf το ημερολόγιου ρατσισμού Μαίου 2014 πατώντας πάνω στους παρακάτω συνδέσμους.

Το Βήμα

Η Αυγή

Καθημερινή